Slaapkamer/klaslokaal

Liv heeft een fijne slaapkamer. Gezellig ingericht. Groot genoeg voor een tweepersoonsbed, een bureau, kledingkast en kledingrek, nog wat kastjes voor o.a. haar wekker, tv en rommel. Ze is graag op haar kamer. Muziek luisteren, tv kijken, chillen.

De afgelopen maanden was haar kamer echter ook haal klaslokaal. Alle lessen volgde ze daar. En dat waren er veel, heel veel.

Het Vechtdal College had de online-lessen namelijk prima voor elkaar. De leraren gaven allemaal op hun eigen manier hun draai aan het online moeten werken, maar ze gaven les. Stuk voor stuk. Er was dus les, er was huiswerk, er waren gezamenlijke opdrachten. De pubers werden ook in beweging gezet. Ze hielden een dagboek bij waar hun actieve momenten in werden genoteerd. Wanneer er vragen waren werden deze beantwoord, zelfs als dat nog even 1 op 1 in een online moment moest. Er was ook aandacht voor de individuele leerling. De persoonlijke begeleiding ging gewoon door. We hadden online-momenten met Liv haar persoonlijke coach, de orthopedagoog en we werden gebeld door haar klassenmentor. Het was dus allemaal prima voor elkaar.

Dat betekent echter niet dat het ook prima was. Voor Liv wel hoor, die dealde met de situatie. Deed wat er van haar gevraagd werd. Zette de wekker, was online, deed haar huiswerk en maakte de opdrachten. Keek tussendoor wat filmpjes, volgde Big Brother nauwlettend, liet de hond uit, bakte lekkere dingen, liep met ons een ommetje en sprak af en toe af met een vriendin. Ze paste zich aan. 

Op zaterdag 20 februari startte gelukkig de korfbal weer. Eén keer in de week mag ze weer een uurtje trainen. En dat is heerlijk. Niet alleen doen waar je van houdt, maar ook met een groep leeftijdsgenoten lol maken. En er staat weer iets op de planning voor het weekend.

Toen een paar weken geleden het nieuws kwam dat de basisscholen weer open gingen vertelde ik dat niet helemaal goed. Ik zei namelijk dat de scholen weer open gingen. Waarop Liv reageerde met een "yes". "Ooooh sorry Liv, het voortgezet onderwijs nog niet". Uit haar reactie bleek wel dat ze graag weer naar school wilde. En gelukkig is dat moment nu gekomen.

Gisteren werd er gestart met "socializen". De coaches hadden een activiteit in de buitenlucht bedacht om elkaar weer te begroeten. G3a stapte op de mountainbike en dat leverde naast een gezellige, sportieve activiteit ook een leuk verhaal voor thuis op. 

En dan gaan ze vanaf maandag weer met halve klassen naar school! De afspraak is minimaal 1 keer per week. Het Vechtdal College laat de kinderen gelukkig om de dag komen. En zo gaat Liv volgende week op maandag, woensdag en vrijdag naar school. De week daarop is dat dan de dinsdag en donderdag. De andere dagen gaat het online onderwijs nog even door.

Ik heb respect voor de leraren op het voortgezet onderwijs. Er wordt echt wel wat van ze gevraagd. Het ene deel van de groep online, terwijl het andere deel gewoon voor je neus zit. Maar ik hoop dat zij voelen hoe ontzettend waardevol het is dat zij hun deuren weer openen. Er is niet alleen weer live les, maar ook live contact. De leerlingen moeten er weer uit, stappen weer op de fiets, zijn onderdeel van een groep. De gewenste prikkels komen weer een beetje terug.

Door deze stap wordt die fijne slaapkamer weer een beetje minder school en weer meer een plek om muziek te luisteren, tv te kijken en te chillen! En dat vind ik een hele gezonde situatie is een "ongezonde" tijd.

Moederjuf!

Vroeger wilde ik 2 dingen worden. Moeder en juf! En dat is allebei gelukt en daar geniet ik enorm van. 

Nu weet ik al sinds Liv geboren is dat ik deze 2 dingen heel goed kan combineren. Maar combineren is wel iets anders dan samenvoegen. De moederjuf is weer een hele nieuwe rol. Die rol heb ik niet alleen opeens gekregen, maar heel veel moeders/ouders met mij.

En zo'n rol moet je echt even ontdekken. Hoe ben ik als moederjuf? Wat voor leerling is mijn kind? En hoe kunnen we dit het beste aanpakken?

Na een dikke week thuisonderwijs hebben we ons ritme weer gevonden. Al moet ik zeggen dat we er net als in de eerste lockdown op maandag steeds weer even in moeten komen. Zo ook gisteren....

We starten zoals iedere dag met het bekijken van het schoolwerk. Liv haar schooldagen zien er wisselend uit, maar ze bleek een volle lesdag te hebben. We zorgen dan dat we onze pauzes samen plannen. Bij Rev ziet zijn schooldag er iedere dag hetzelfde uit wat betreft planning. Wel kijken we om 8.30uur samen naar wat hij moet doen, wat we moeten printen en wat hij het beste onder mijn online lessen kan doen.

En tijdens die online les ontstond er een goed voorbeeld van de thuiswerkende ouder.

Ik zat in de Meet met een grote groep kinderen. In mijn ooghoek zie ik Rev staan met een lichtelijk gefrustreerd koppie. Ik gebaar dat ik nu niet kan helpen. Hij zoekt Liv op en vraagt of zij kan helpen, ook zij had een online les en adviseerde hem even iets anders te gaan doen. Een kleine 5 minuten later stond hij er weer. Nu met dikke tranen over zijn wangen, "het lukt echt niet mama". De kinderen uit mijn groep zien Rev regelmatig op school. Rev is toch echt die grote jongen uit groep 8. En daar stond die jongen uit groep 8... en dus vertelde ik de kinderen uit groep 3 dat ook grote kinderen het thuis werken niet altijd makkelijk vinden. En zo kon ik meteen Rev alvast even pauze laten nemen.

Na mijn online les hielp ik Rev weer op weg en maakten afspraken over wat hij in vervolg kan doen als hij het even niet meer weet. Uiteraard hielp ik hem ook met die lastige opgave. Aan het eind van de ochtend bedankt hij mij en zegt: "We zijn een goed team hè mam?!"

En dat zijn we.... En wij niet alleen, maar ons hele gezin! En zoveel gezinnen met ons. Wat leven we in een bijzondere tijd. Een tijd waarin je als gezin een team moet zijn. Want met goed overleggen, rekening houden met elkaar, naar elkaar luisteren en samen werken lukt het ons wel!

Nog even volhouden lieve moederjuffen!

Ons team! Gelukkig lachen we ook heel veel!

Afgelopen vrijdag bracht ik voor RTV Oost het thuisonderwijs in beeld. Kijk hier de aflevering:

Impact van de tweede golf aflevering 11

Anders...

Vandaag was de eerste officiële dag van de kerstvakantie. Een vakantie die zo anders begon dan anders.

Normaal gesproken knallen we nog even de decembermaand door om daarna lekker op wintersport te gaan. Al sinds mijn vaders overlijden gaan we ieder jaar in de kerstvakantie met vrienden naar Oostenrijk. Het geeft december de afsluiting die hij nodig heeft. We denken terug aan toen, maar maken ook weer mooie nieuwe herinneringen. Dat we dit jaar niet zouden gaan was al een tijdje duidelijk. 

De kerstvakantie zou dus hoe dan ook anders zijn. Uiteraard bedachten we iets anders om naar uit te kijken. We boekten een huisje waar we rondom de jaarwisseling zouden zijn. Geen Oostenrijk, maar wel lekker met ons gezin er even tussen uit. Gewoon herinneringen maken.

Dat we de laatste schoolweek van 2020 ons ook voor altijd zouden herinneren had ik niet verwacht. Natuurlijk zag ik aankomen dat ze de regels zouden aanscherpen. Ik had alleen niet gedacht dat ze hierin ook de basisscholen zouden meenemen. En zo liep ook deze week anders.

Op maandag hoorden we dat dinsdag onze laatste dag met de kinderen zou zijn voor de komende 5 weken. We kwamen allemaal meteen in actie. En zo vierden we die laatste schooldag van 2020 gewoon samen het kerstfeest, hadden we onze gekke kersttruien aan en zamelden het geld in voor het goede doel. Wat in 3 dagen kan lukt ook best in 1 dag. De sfeer was echter echt anders... de kinderen genoten, maar ik voelde dat er weer een bijzondere tijd zou volgen.

Ik voelde het echter niet alleen in mijn hoofd. Ook mijn lichaam voelde die woensdag anders. Terwijl we allemaal in onze eigen lokalen het thuisonderwijs aan het voorbereiden waren werd de pijn in mijn schouder, waar ik mee was opgestaan, steeds een beetje erger. Toen ik 's middags thuis kwam nam de pijn nog altijd toe. In de loop van de avond belde ik zelfs de huisartsenpost of ik iets anders dan paracetamol kon krijgen tegen de pijn. De arts wou mij echter zien. Dus gaf ik keurig antwoord op de vragen die er gesteld werden... niet verkouden, niet benauwd, kleur in het gezicht goed, geen koorts etc.

En toen bleek ik toch ook koorts te hebben, De huisarts kon corona niet uitsluiten. Koorts en spierpijn zijn symptomen en zo werd ik donderdagochtend getest. De koorts was inmiddels weg, de pijn niet. Uiteraard moest ik thuis blijven en mocht ik dus niet meer naar school. Dat was toch echt even anders dan dat ik mij bedacht had.

Vrijdag belde ik voor advies over de pijnstillers toch nog eens de huisarts. Gelukkig mocht ik langs komen. De arts schreef andere medicijnen voor en stelde vast dat het vanuit de spier in de rug kwam. Corona werd niet uitgesloten, maar ik moest mij hoe dan ook in ieder geval even een paar dagen hieraan overgeven en rustig aan doen. 

Later op de middag kwam gelukkig de negatieve uitslag van de coronatest. Opgelucht dat het dus alleen spierklachten zijn. Op de spier staat jammer genoeg niet geschreven waar de pijn vandaan komt.... 

En zo zat ik heel anders dan anders bijna het hele weekend en mijn eerste vakantiedag op de bank. Ik keek zelfs mijn eerste serie ooit! Inmiddels is de pijn met medicijnen goed onder controle. Liggen is nog geen pretje dus de nachten zijn kort. Ik begin de dag dus vroeg en dat is gelukkig niet heel anders dan anders.

En ach het hele jaar is al zo anders.... En toch hoop ik dat 2021 heel anders dan 2020 zal zijn!

En anders maken we ook daar weer het beste van!

Ik vlog nog steeds iedere week voor RTV Oost. In de 9e aflevering van de impact van de Tweede golf geef ik een kijkje in de laatste schoolweek van 2020.

Afl-9-De-Impact-van-de-Tweede-Golf-oorlog-en-hoopverlening

De Impact van de Tweede Golf, RTV Oost

In de herfstvakantie kwam er een mailtje aan ons team van RTV Oost. Of er een leerkracht van onze school zou willen vloggen voor de serie "De Impact van de Tweede Golf". Ik dacht niet meteen:  "Dat ga ik doen!' Maar een aantal collega's gaven wel aan dat dit wel eens wat voor mij kon zijn.

Ik zag vooral de haken en ogen... Privacy van mijn leerlingen en hoe breng je iets in beeld wat juist niet meer mag. Want hoe je het ook wendt of keert, in het onderwijs zijn de veranderingen juist aanwezig in dat wat niet meer mag.

Ik werd in contact gebracht met de journalist van RTV Oost. Hij zag het zitten en ook onze directeur was enthousiast. En zo vroegen we de ouders van mijn groep om toestemming voor het vloggen. Alle ouders gingen akkoord en afgelopen week namen we onze eerste vlogs op.

Op RTV Oost wordt iedere week op vrijdag maar een kort fragment uit de serie uitgezonden. De hele serie is dan online te zien. Vandaag kwam de tweede aflevering online. De eerste waar ook wij in te zien zijn. (Klik hier om de aflevering te bekijken Aflevering 2 )

De komende weken blijven wij een kijkje geven in onze school en mijn groep. Welke maatregelen worden er genomen? Wat mag wel en wat mag juist niet? Wat merken de leerlingen hiervan? Wat betekent dit voor het personeel?

Ik hoop dat deze serie voor ons allemaal over een tijd een aandenken is geworden van een heftige periode waar we ons samen doorheen geslagen hebben!

- RTV Oost -

Werk/Hobby

Vrienden buiten het onderwijs snappen er vaak niks van.

Waar gaan al die uren dat jij op school bezig bent toch in zitten? En dan thuis ook nog weer voor school bezig. Is dat echt allemaal nodig?

Het antwoord is nee. Het is echt niet allemaal nodig. Er zijn zaken die na schooltijd moeten gebeuren. Nakijken, klas klaar maken voor de volgende dag, lessen voorbereiden, toetsen invoeren, roosters maken, leerlingvolgsysteem bijwerken, logboeken invullen, ouder gesprekken voorbereiden, voeren en invoeren, circuit klaar zetten, vergaderen, leerwerkgroep besprekingen, netwerkoverleg, kopiëren, lamineren. En dan vergeet ik vast nog het één en ander.

Daarnaast is er ook een deel hobby.

Ik vind het heerlijk rustgevend om in mijn lokaal bezig te zijn. De meeste collega's weten het precies.... deur dicht is luisterboek aan. En terwijl ik luister naar "De zeven zussen" rommel ik lekker in de klas en zo ontstaan de mooiste ideeën.

Die ideeën komen ook van internet. Facebook en Pinterest staan vol met interessante, waardevolle, leuke, originele dingen. Van alles wat ik misschien ook wel zou willen gebruiken maak ik een screenshot. En als ik dan een keer tijd "over" heb scrol ik door al die schermafbeeldingen en lees, print of maak wat ik ooit bewaard had.

En zo had ik vandaag tijd over. Geen turnen, geen korfbal, geen verjaardagen en alles op orde aan het eind van de vakantie. Ik kwam zelfs 2 screenshots van de fluistertelefoon tegen, die ging het worden. Met een paar buisjes kunnen de kinderen zachtjes praten en zichzelf toch goed horen. Belangrijk in het beginnende leesproces. 

Ik kocht bij de Gamma alle benodigdheden. Zette Tim even aan het werk om wat buisjes te zagen. En ik kon beginnen met lijmen en plakken. Binnen een uurtje waren ze klaar. De fluistertelefoons voor groep 3b. 

Het antwoord op de vraag of deze echt nodig zijn is nu dus nee. Het maakt het lezen wel interessanter voor de kinderen en het wordt er rustiger van in de klas wanneer we in circuit werken. Het is dus zeker een mooie aanvulling van
ons aanbod. En terwijl ik vanmiddag dus besteedde aan mijn hobby heb ik alweer zin om aan het werk te gaan!

Balans in Coronatijd

Zondag 15 maart.
De ministers Bruins en Slob kondigden aan dat alle scholen tot 6 april dicht moeten. En ondanks dat Liv en Rev weten dat dit niet voor de lol is klinkt er een korte, maar krachtige YES door onze woonkamer.

Ik deelde niet meteen het YES gevoel, want hoe gaan we dit toch goed aanpakken? Dat goed moest ik maar even achterwege laten, want niemand weet nu wat goed is. Zo goed mogelijk past beter. En dus hebben we afgelopen week gezocht naar balans.
De eerste dagen hadden Liv en Rev nog weinig taken. Dus terwijl ik overuren maakte voelde het voor hen toch een beetje als vakantie.

Wij hoorden echter meteen bij de gezinnen die een dagplanning hadden en waar de kinderen thuis moesten blijven. Of dat beter was dan zonder dagplanning en wel buiten spelen weten we niet. We weten alleen dat duidelijkheid bij ons goed werkt.

Die planning betekende echter niet dat de hele week er hetzelfde uitzag. Hij veranderde de eerste dagen iedere dag, omdat het verre van ideaal was. Hoe kunnen we nu alle taken op elkaar afstemmen? Tim is op zijn gewone werktijden in Almelo. Huiswerk en live lessen van Liv, schoolwerk van Rev en ik moest zelf ook "gewoon" werken. Terwijl het huishouden een chaos voelde liep niets echt lekker. Het was dus een ware zoektocht naar de juiste balans.

Donderdag begon ik die balans een beetje te ervaren en op vrijdag voelde in mij aan het eind van de dag voor het eerst ontspannen. Het kostte ons dus een weekje.
Niet vreemd als je bedenkt dat dit voor iedereen nieuw is.

We gingen dus redelijk ontspannen het weekend in. We spelen veel spelletjes, maken een puzzel van 1000 stukjes, bakken taarten, springen op de trampoline achter het huis, stappen met Loet in de auto op zoek naar afgelegen plekjes waar we lange stukken kunnen lopen en rennen, kijken tv, spelen Fortnite en de Sims op de PlayStation en zoeken soms even tijd voor onszelf.

Morgen is het weer maandag en beginnen we aan de tweede week.
Het voelt goed dat de doordeweekse dagen anders zijn dan het weekend.
Vanaf morgen is onze planning weer onze leidraad.

Om half 9 zijn we allemaal klaar, gegeten en fris in de kleren. Ik verstuur de eerste schoolmail met het werk van de dag naar de ouders van mijn groep. Liv en Rev beginnen ook met school. Rev zet een timer van 15 minuten. 15 minuten werken en daarna 5 minuten pauze om weer 15 minuten aan het werk te gaan. We ontdekten deze week dat hij het beste werkt op zijn eigen kamer. Gelukkig ben ik dan nog steeds dichtbij zodat ik kan helpen waar nodig. Liv heeft weinig hulp nodig, maar heeft het wel nodig om steeds weer even haar verhaal te vertellen. Liv haar live lessen passen niet precies in de planning en dat is prima. Om 9.30 uur ga ik een uurtje achter de computer om mailtjes van ouders te beantwoorden en problemen op te lossen. Dan heeft Rev lekker pauze. Zo kan ik werken zonder ook nog juf te zijn... Liv weet dat ze even niet moet storen.
Om 10.30 uur gaat Rev weer aan het werk. Ik werk door waar het kan, maar ben ook beschikbaar voor hem. Rond 12.00 uur / 12.30 uur nemen we samen  middagpauze. Wandelen een eind met Loet en eten een broodje. Van 13.00 - 14.00 ben ik ook weer beschikbaar voor ouders/kinderen op de mail. Om 14.00 uur bekijk ik met Rev zijn werk en overleggen we wat hij nog moet doen en wanneer hij dat af wil hebben. Als alles af is start hij de PlayStation op! Wanneer Liv klaar is vraag ik haar wat zij wil... Bakken, een spelletje, filmpje kijken, helpen koken of gewoon niks.

Dat woord overleggen blijkt het sleutelwoord te zijn. Door de nieuwe situatie is weinig meer zoals het was. En dus moeten we overleggen. Vertel wat je fijn vindt en wat niet. Vertel waar je blij van wordt en waarvan niet. Vertel wat je nodig hebt en wat juist niet. Vertel het elkaar en vraag het elkaar. En zo lijken we onze balans gevonden te hebben.

We hopen dat iedereen die balans weer vindt. Of we nu aan het werk zijn of juist niet. Of we nu thuis zijn of juist niet. Of we nu alleen zijn of juist niet. Of we nu bang zijn of juist niet...
Maar we hopen vooral dat we gezond blijven.... en als daar "of juist niet" op volgt... hopen we op beterschap.

En beterschap wil ik iedereen wensen! Over een tijdje zal het weer beter gaan en tot die tijd proberen we in balans te blijven!

Kleine meisje worden (heel snel) groot!

Daar gaat ze... op schoolkamp!
4 dagen, 3 nachten vol met leuke dingen doen.
Ze was al weken bezig met de bonte avond, haar koffer werd zorgvuldig ingepakt en aan lekkere dingen is gedacht.
Ze had er super veel zin in!

Toen wij anderhalf jaar geleden besloten dat Liv van groep 5 door zou gaan naar groep 7 wisten we dat hiermee ook veel andere dingen vervroegd zouden worden. Dat haar klasgenoten en vriendinnen ouder zouden zijn dan zij. Dat ze mee zou gaan in de interesses van de kinderen om haar heen. Zo veranderde al snel haar kledingstijl bijvoorbeeld. En ook het schoolkamp komt een jaartje eerder.

Veel mensen vragen bij het horen van Liv haar leeftijd of ze sociaal emotioneel wel toe is aan de stappen die ze nu al moet maken... Vandaag zwaaide ik een enthousiast negen jarig meisje uit die klaar was voor deze week. Met een dosis gezonde spanning, maar zonder enige twijfel of traan gaat ze dit avontuur tegemoet.

Als we sociaal emotioneel even los van elkaar zien kunnen we zeggen dat Liv op sociaal gebied prima past in de groep waar ze nu zit. Ze gaat iedere dag met plezier naar school, heeft vriendinnen, speelafspraakjes en wordt uitgenodigd op verjaardagsfeestjes. Als we kijken naar de emotionele kant zien we ook dat ze zich prima redt. Ze maakt keuzes is haar spel, kan prima met de "grote" meiden mee, maar vindt het ook heerlijk om met leeftijdsgenoten en jongere kinderen te spelen. Ze slaapt goed en niet goed slapen betekende in het verleden dat ze niet lekker in haar vel zat. Ook gisterenavond viel ze vlot in slaap. Ze was er voor de volle 100% klaar voor! Heeft vertrouwen in haar vriendinnen, klasgenootjes en de meesters en juffen.

En zo vertrouwen wij op haar. We hebben er vertrouwen in dat het goed komt. Het schoolkamp, het laatste jaar basisschool, maar ook de stap die daarna gemaakt gaat worden. Onze glazen bol is helaas nog steeds niet geleverd, vandaar dat in de toekomst kijken lastig is. We doen dus wat nu goed voor haar lijkt. En maken kleine stapjes, die soms heel groot voelen!

Veel plezier meis, tot vrijdag!

Blijf in vorm!

Nog maar anderhalve maand geleden besloot ik opzoek te gaan naar een nieuwe uitdaging.
Ik paste mijn CV aan en verstuurde de eerste sollicitatiebrief.
En toen kwam opeens mijn wens voorbij...
Een groep 2 / 3 combinatie op mijn "oude" school de Bloemenhof!
Ik voelde meteen dat dit de uitdaging was die ik zocht.
En zo nam ik vandaag na 4 jaar afscheid van mijn lieve collega's op de Elzenhof!
Uiteraard schreef ik een gedicht:

In vorm

 

Verschillende vormen komen voor in ons land

Zo heb je bijvoorbeeld een driehoekje, rondje en vierkant

Al deze vormen hebben hun eigen kenmerken

Waardoor we precies weten hoe ze werken

 

Een driehoek heeft soms verschillende soorten hoeken

Hier moet je dan ook regelmatig naar de formule zoeken

Bij de berekening is soms een hulplijn nodig

Een andere keer is deze juist overbodig

 

We hebben ook een rondje, cirkel of kring

Zo verschillend en toch hetzelfde ding

Alle punten dezelfde afstand tot het middelpunt

Is waar je bij een cirkel van op aan kunt

 

Het vierkantje is de meest regelmatige vorm

En blijft ook stevig staan tijdens een storm

Zo kun je over iedere vorm iets zeggen

En de betekenis ervan uitleggen

 

Ook bij een team gaat dit zo in zijn werk

En heeft ieder lid zijn eigen kenmerk

Heel verschillend of toch juist niet

Mensen die je in alle vormen ziet

 

De één komt ergens makkelijk rond voor uit

Een ander heeft iets meer tijd nodig voor zijn besluit

Zo kun je ergens ook vierkant achter gaan staan

En er voor de volle 100% voor gaan

 

Al deze vormen hebben we ook op de Elzenhof

En dat maakt dit veelzijdige team ontzettend tof

Ik heb met jullie mogen huilen, lachen, werken en discussiëren

Maar bovenal ontzettend veel mogen leren

 

Het is ook nu de uitdaging die ik vond

En dat maakt de cirkel voor mij rond

Ik hoop dat het jullie allemaal goed zal gaan

En zoals het kleinigheidje zegt….

BLIJF VIERKANT ACHTER JEZELF STAAN!

                                                                                                       Nicolle

 

Ik ben.... een kind van....

Meestal schrijf ik niet over mijn groep, maar deze week speelde er iets af wat op veel meer pekken een punt van aandacht is.
En dan breng ik het graag onder jullie aandacht.

Dinsdag aan het begin van de avond ontving ik de overdracht via de mail op mijn telefoon. We zitten met ons gezin in de auto dus ik heb even tijd om het rustig te lezen. Ik lees over rekenen, taal en lezen. Ik lees echter ook over bijzondere teksten die op het plein gerapt worden. Ik weet meteen waar het over gaat....

De hit van Jebroer houdt de gemoederen in Nederland lekker bezig.
De tekst kunnen we nou eenmaal niet kindvriendelijk noemen. Toch is het nummer gewoon te horen op de radio en de ook al niet bepaald kindvriendelijke clip te zien op televisie. En ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook mee kan zingen en dat het nummer daarna moeilijk weer uit mijn hoofd te krijgen is.

Daar hadden veel kinderen in mijn groep ook "last" van. Toen ik het nummer neuriede (ik ga de tekst uiteraard niet in mijn groep 3 zingen) bleek meer dan de helft van de kinderen precies te weten waar ik het over had. We hadden een gesprek over de tekst zonder de tekst te benoemen. Ik heb ze uitgelegd dat dit soort liedjes eigenlijk geen kinderliedjes zijn.

Veel kinderen luisteren naar muziek die in principe niet voor kinderen is geschreven. Vaak is deze muziek ook voor kinderen prima te behappen. En wanneer de tekst niet heel kindvriendelijk is, maar Engels dan vinden wij het vaak ook nog wel ok. Nu is het alleen Nederlandstalig en iets moeilijker te behappen en wat doen we dan?

Gaan we het verbieden? Gaan we het negeren? Gaan we het uitleggen? Gaan we het bespreekbaar maken?

Ik koos in mijn groep voor het laatste. We bespreken het en maken er een afspraak over. We zingen het niet in de klas en op het plein omdat veel kinderen het niet fijn vinden. Daar kon iedereen zich goed in vinden, want dingen die een ander niet prettig vindt doen we doorgaans niet. Ik gaf ze ook de tip om het er met papa en/of mama over te hebben. Of je het wel of niet mag luisteren.... dat beslissen zij.

En dan hoor ik natuurlijk ook bij de papa en mama kant. En dus hadden wij het er met Liv en Rev over. Natuurlijk kennen ze het liedje en kunnen ze het allebei woord voor woord meezingen/rappen. Hier maakten we een combi tussen bespreekbaar maken en uitleggen. Het resultaat:
We hebben het ze niet verboden, maar de tekst wel wat aangepast want....

"Ik ben... een kind van... MIJN MOEDER!!!" bekt net zo lekker mee!

De middagpauze!

Het is dinsdagmiddag en bijna 13.15

 

uur en één van de fijnste momenten van de week is net weer achter de rug. De kindjes zijn weer naar school en ik geniet nog even na.

Het tussen de middag samen eten vind ik het fijnste moment van de maandag en dinsdag. De andere doordeweekse dagen werk ik en mogen Liv en Rev dus met anderen van dat moment genieten.
Er is een vaste invulling geslopen in deze twee dagen.

De maandag.
Op maandag eten we altijd beneden bij oma aan tafel. Iedereen smeert zijn eigen broodjes en we drinken thee uit de speciaal voor ons gekochte en uitgezochte mok. Als iedereen het eten bijna op heeft starten we met het complimentenrondje. Iedereen geeft alle anderen aan tafel een complimentje en krijgt er dus ook meerdere. We leren steeds beter complimenten geven en ontvangen. Als er onverwachts iemand mee eet kan hij/zij dus ook op een complimentje rekenen.

De dinsdag.
Op dinsdag eten we altijd boven, bij de televisie. Ik had nooit gedacht dat ik dat ooit zou gaan doen, maar ik doe wel meer dingen die ik niet helemaal zo had voorspeld. Bij de televisie betekent allemaal ons eigen tafeltje met ons broodje, crackertje en kopje thee. We kijken iets dat we alle drie leuk vinden. We hebben een tijd "New musical star" gekeken, maar de laatste weken kijken we altijd "Helemaal het einde". We genieten van het eten en het programma. We lachen met en om elkaar. Soms moet de televisie even op pauze, omdat er iets aangevuld moet worden op ons bord.

Ik vind het heerlijk om zo samen te zijn. De afspraak is geen I-pads of "(spel)computers tussen de middag, dus wordt er na het eten nog even gespeeld voordat we weer naar school gaan.

Gezien bovenstaande begrijp je vast dat ik hoop dat ze op de school van Liv en Rev nog heel lang zullen wachten met het overgaan naar het continurooster. Ik zou dit moment enorm missen. Ik zou het ook lastig vinden om goed te kunnen inschatten of ik 1, 2, 3 of 4 boterhammen mee zal geven. Ze eten nou eenmaal de ene dag meer dan de andere. En als je maar trek hebt in 1 boterham en je moet de rest toch opeten kan het eten je natuurlijk flink tegen gaan staan. Ook komt het regelmatig voor dat er 's morgens iets op school is gebeurd dat de kinderen mij graag tussen de middag vertellen, zodat ze 's middags weer rustig naar school kunnen en de dag dus toch nog positief kunnen afsluiten. Wij hebben twee kinderen die baat hebben bij een break in de dag. Ze blijven echt wel eens over op school, maar ik merk dat dit voor hun niet de ideale situatie is. Gelukkig is er op iedere school de mogelijkheid om wel alle dagen van de week op school te eten als dat wel bij jou of jouw kind past.

Alles dat hierboven geschreven staat is geschreven vanuit mijn mening als moeder.
Als juf heb ik hier natuurlijk ook een mening over. En bedenk wel dat ook dit mijn mening is en dus los staat van de visie die "mijn" school hierop heeft.

Ook als juf hoop ik namelijk dat het continurooster nog even op zich laat wachten. De break die ik mijn eigen kinderen graag geef, gun ik ook de leerlingen bij ons op school. Even lekker naar huis. Even wat minder prikkels. Even knuffelen en eventueel je hart luchten.
En heel eerlijk gezegd gun ik hem mijzelf ook. Ik ga dan wel niet naar huis, maar probeer mij wel even af te sluiten van alle prikkels. Ik heb even tijd om weer op te laden zodat ik daarna weer vol energie aan het werk kan gaan. En voor de volle 100% er kan zijn voor "mijn" 25 kinderen!

Misschien is dit wel een gevalletje van... onbekend maakt onbemind... Maar tot die tijd geniet ik nog even van alle boterhammetjes, kopjes thee, knuffels, tranen, complimentjes en stralende gezichten tussen 12.00 en 13.00 uur!

Jij

Jij… Rennend kom je binnen

Om enthousiast aan de dag te beginnen

Jij… daar sta je bij mijn bureau

Met een prachtige tekening als cadeau

Jij…Dikke tranen lopen over je wangen

Omdat je bij die moeilijke som bent blijven hangen

Jij… Stralend buiten in de rij

Met een dikke knuffel bij de deur voor mij

Jij… stuiterend door de klas

Omdat je even de regels vergeten was

 

Jij… per ongeluk 2 afspraakjes gemaakt

Je bent het overzicht wat kwijt geraakt

Jij… juf ik doe het nog steeds niet goed

omdat je iets anders tijdens de uitleg doet

Jij… je koppie wordt steeds bleker

Want van die toets word je onzeker

Jij…. Met je vinger nooit omlaag

Omdat je altijd het antwoord weet op mijn vraag

Jij… met de verhaaltjes in je hoofd

Waardoor je steeds weer in jezelf gelooft

Jij.. met je prachtige tekeningen

En alle andere creatieve dingen

Jij… met jouw bijzonderheden groot of klein

Ik ben trots dat ik jouw juf mag zijn!

 

 

 

 

Wet Werk en Zekerheid

 

Donderdagavond na zessen.
We hebben net het eten op en ik hoorde onder het eten al wat berichtjes binnen komen. Uiteraard geen telefoon aan tafel dus lees ik rond de klok van half 7 mijn mail.
Een mailtje van de directeur van de school van Liv en Rev met als onderwerp "morgen geen leerkracht".

Nog voordat ik de mail geopend heb weet ik dat ik iets moet gaan regelen. Dat iets is oppas, het is alleen nog even de vraag voor wie van de twee.
Het blijkt de juf van Liv te zijn die geveld is door de griep. Liv verbaast het niet, eigenlijk was ze de afgelopen dagen ook al ziek. Maar wat doe je als leerkracht als je weet dat er geen invallers meer zijn... inderdaad, dan loop je door totdat je echt niet meer kan.

Nog niet zo heel lang geleden was er dan een grote hoeveelheid leerkrachten dat graag zou willen invallen. Eigenlijk zijn die welwillende leerkrachten er nog steeds wel, ze kunnen alleen niet aan het werk.

De Wet Werk en Zekerheid zegt namelijk dat een werknemer na 6 benoemingen een vaste benoeming moet krijgen. In het onderwijs is echter ook iedere keer invallen een benoeming. Na 6 keer zou er dus een vast contract moeten volgen en je begrijpt natuurlijk dat dit niet mogelijk is.
Nu heeft het bestuur waar ik voor werk en waar ook de school van Liv en Rev onder valt een aantal maatregelen genomen. In een periode van veel ziekte zijn deze maatregelen echter niet toereikend en dus worden er andere oplossingen bedacht. Andere leerkrachten, de IB'er, de directeur van de school of part time leerkrachten van andere scholen gaan voor de klas. Zij hebben natuurlijk ook hun eigen agenda dus dit is lang niet altijd mogelijk. Dan kan er ook nog voor gekozen worden om de groep van de afwezige leerkracht op te splitsen en onder te brengen in andere groepen. Verre van ideaal voor alle partijen. De laatste optie is de kinderen van de desbetreffende groep vrij te geven.

Met dank aan minister Asscher en andere betrokken partijen was Liv dus vrijdag een dagje vrij.
Als juf begrijp ik die keuze volkomen. En misschien moet dit ook wel gebeuren om de politiek een beetje wakker te schudden. En misschien schudden de ouders op deze manier wel een beetje met ons mee.

Maar natuurlijk ben ik op zo'n moment ouder. En natuurlijk wil ik ook best mee helpen schudden, maar ook wij werken op vrijdag en dus moest ik opzoek naar een fijn plekje voor Liv. Deze was gelukkig na 1 telefoontje geregeld, waarvoor ze haar tante erg dankbaar was. Ze heeft dan ook een fijn lang weekend achter de rug en kan morgen weer uitgerust naar school. Nu maar hopen dat de juffen en meesters in deze tijd van het jaar ook genoeg hebben aan het weekend om uit te rusten.

 

Leesrups!

Afgelopen twee weken voerde ik gesprekken met veel ouders van mijn leerlingen.
De nadruk in groep 3 ligt veelal op het lezen. Lezen is de basis van veel andere vakken.
Leren lezen is kilometers maken.

Voor voetbal moet je trainen, voor je zwemdiploma moet je naar zwemles en hoe simpel het ook klinkt om te leren lezen moet je dus ook lezen.

In groep 3 moet echter het leren lezen vaak nog op gang komen. Je kunt het niet in 1 keer, je moet het nog leren. En iets dat je NOG niet kan is niet altijd leuk. En als het dan ook nog moeilijk blijkt te zijn gaat de lol er vaak al snel van af.

We moeten er dus voor zorgen dat lezen leuk is/blijft.
Wanneer wij juffies vragen om ook thuis te oefenen is dit van groot belang. Ruzie maken of een strijd voeren om die ene bladzijde uit het veilig en vlot boekje is niet ons doel. Ons doel is die extra kilometer waardoor het weer een beetje makkelijker gaat en het leesplezier groeit.

Nu ben ik niet alleen de juf van groep 3, maar ook moeder van een groep 3 jongentje.
Een jongentje dat voetballen en zwemmen veel leuker vindt dus ook liever doet.
En zo moeten ook wij op een andere manier zorgen dat de leesmotivatie wordt ontwikkelt.

En kijk hier...
Onze leesrups!

Voor iedere gelezen bladzijde krijgt Rev een sticker.
Bij 50 stickers, dus 50 gelezen bladzijden gaan we uit eten. En hij mag kiezen waar naar toe... de wok, het wereldrestaurant, pannenkoekenrestaurant of de Mac... Hij verdient het!

En zo werden er gisteren 5 bladzijden gelezen. Herstel... En zo werden er gisteren met PLEZIER 5 bladzijden gelezen.

 

En tussen de middag vroeg hij nog voor we binnen waren... Mag ik nog even 2 bladzijden lezen?

  

 

Hé Rev... Wanneer gaan we uit eten?

 

 

Geen groen licht...

Ken je dat gevoel...
Je staat voor het rode stoplicht te wachten. Je kijkt de kruising over en ziet dat er verder niemand anders staat te wachten. Geduldig denk je nog, dan zal ik zo wel aan de beurt zijn. Het stoplicht wordt echter maar niet groen. Een beetje geërgerd kijk je om je heen. Er is gewoon echt niets waarop je staat te wachten...

Wat doe je? Blijf je rustig op je beurt wachten? Laat je al wachtend je humeur zakken tot het 0 punt? Of riskeer je een boete en rijd je door rood?

Optie 1 is heel af en toe over gegaan in optie 2. Heel stiekem overweeg ik af en toe optie 3...

Twee weken zijn er inmiddels voorbij sinds mijn operatie. De eerste weken zonder galblaas zijn goed verlopen. Ik kan alles weer eten en mijn lichaam herstelt goed van de ingreep. Vanmorgen werden de hechtingen verwijderd en is de nacontrole gedaan. Ik checkte nog even de voorgeschreven rust, misschien kunnen we het iets inkorten... Ik voel me tenslotte goed. Helaas was 4 tot 6 weken is nog altijd het advies.

En zo sta ik dus voor het rode stoplicht. Verboden door te gaan, maar de omstandigheden laten het naar mijn idee best toe. Natuurlijk wel voorzichtig en oplettend, ik ga echt niet meteen vol gas.

Geen schoolreisje voor mij dus aanstaande vrijdag. Wel de ochtenden even naar school. Vandaag de eerste uurtjes weer meegepikt. Heerlijk gewerkt met een groepje kinderen. Fijn om weer even te doen waar ik ook van houd, werken noemen ze het. Ik noem het genieten.

Nee geen hele dag, maar wel een paar uurtjes.
Moet ik de rest van de tijd maar genieten van de rust en mijn eigen kids. Ook fijn, maar heel graag in combinatie.

Het rode stoplicht laat mij weer even zien hoe fijn een groen stoplicht is! Ik waardeer mijn baan in combinatie met mijn gezin weer dubbelop!

Herfstkind

Eindelijk is ook zij 6 jaar. Alle kinderen in haar klas waren het al of zelfs al lang.

De 1 oktobergrens in het onderwijs is er één waar je veel over kan zeggen.
De grens van overstappen van de kleuters naar groep 3 is jaren geleden verplaatst naar 1 januari. Toch blijven op veel scholen de herfstkinderen nog een jaar kleuteren.

Moeten deze kinderen wel of niet al door naar groep 3? Mijn mening is dat je dit per kind moet bekijken. De één is er echt aan toe, de ander heeft meer baat bij een verlengd kleuterjaar.

Mijn meisje leek er echt aan toe te zijn. Zeker weten doe je het echter nooit. Met haar kleuterjuf hadden we destijds een goed gesprek. Voor nu is het de beste keus, je weet nooit of dit ook voor de toekomst geldt. Heb vertrouwen.

Gisteren kwam het meisje met een overzichtje in huis. Een A4tje met hokjes en kleurtjes. De hokjes en kleurtjes van de methode Veilig Leren Lezen werden uitgelegd. Die uitleg sloeg ik als juf van groep 3 over. De hokjes en kleurtjes lieten mij in één oogopslag zien dat ze het ontzettend goed doet. Ik ben geen moeder die gaat voor de beste leerresultaten. Voor Liv vind ik het echter wel belangrijk. Ze is echt de jongste, al haar klasgenootjes zijn ouder. Ik zie dat ze op sociaal emotioneel gebied hard moet werken. En dan is het gewoon erg prettig dat je op leergebied een beetje over hebt.

Woensdag zullen we van haar juffen horen hoe het verder gaat. Het allerbelangrijkste is echter een feit, ze gaat met heel veel plezier naar school!

Schooljaar 2013/2014 is gestart!

Dat ze het spannend zouden gaan vinden hadden we natuurlijk wel voorzien. Hoe ze er mee om zouden gaan was vooral de grote vraag.

Het antwoord is gelukkig erg positief... Twee gespannen, maar enthousiaste kindjes achter gelaten bij hun nieuwe juffen.

Uit ervaring wist ik dat we vandaag op tijd moesten zijn. Op de Bloemenhof kies je in groep 3 op de eerste dag je eigen plekje uit en als je één van de laatsten bent is er weinig meer te kiezen. Niet het plekje, maar ook niet een vertrouwd vriendje of vriendinnetje aan je zijde. En zo zit Liv nu helemaal vooraan op een door haar zelf gekozen plekje naast haar vriendinnetje. Op haar koppie nog altijd de spanning af te lezen, maar ze had er ook reuze zin in!

Ook Rev kon rustig binnen komen in zijn nieuwe lokaal. Hij is met zijn vertrouwde dino's gaan spelen en vond het prima dat we weer naar huis gingen. Geen tranen en niet aan ons hangen, gewoon nog één kus en knuffel en we mochten vertrekken.

En zo beginnen mijn twee kinderen nu het nieuwe schooljaar.
Zet hem op kanjers!

Mijn werkweek start pas op woensdag, dus ook voor het nieuwe schooljaar moet ik nog twee dagen geduld hebben.

Jullie ook een goede week gewenst!

Bloempie wordt Elsje!

Het einde van de vakantie is nu wel heel dichtbij. Maandag gaat het echte leven weer beginnen.

Mijn nieuwe lokaal is er klaar voor, ik ben er klaar voor.
Ik zal vast en zeker enorm moeten wennen, want alleen al in de gesprekken hoor ik hoe anders het gaat op deze voor mij nieuwe school. Niet perse slechter of beter, maar wel anders en die andere aanpak zal mij nog eigen moeten worden.

Gelukkig voel ik nog altijd dat mijn keuze goed is.
Ik kijk terug op mooie en leerzame jaren op de Bloemenhof.
Mijn afscheid was een prachtige dag met al zijn verschillende emoties, want hoe vaak ik mijn gedicht ook geoefend had, ik hield het toch niet droog...

Bloemenhof.

Met tranen in mijn ogen stap ik een splinternieuwe school binnen

1990 en het nieuwe schooljaar gaat beginnen.

Gewoon groep 4 met rekenen, lezen en taal

Maar wel met een nieuwe groep, een nieuwe juf en in een nieuw lokaal.

Een klein, onzeker meisje van net zeven jaar

Vindt de start op de nieuwe Bloemenhof, ondanks haar grote mond,  best zwaar.

De jaren erop blijft het faalangstige meisje er zijn

Maar ze heeft het op de basisschool toch ook heel erg fijn

Met een glimlach kijkt ze terug op deze tijd

Maar aan alles komt een eind, dat is een feit.

 

In 1999 nog maar 15 jaar…

Was dat meisje met de Mavo klaar

Als 1^e jaars SPWer kwam ze op haar oude school snuffelen

Om de kleuters te helpen en te knuffelen

Als tweede jaars van de SPW

Mocht ze het jaar erop met Mirjam mee.

En wat ze niet had durven dromen

Ook dat jaar erop mocht ze als uitzondering weer komen

In dat jaar leerde ze veel en voelde vertrouwen

Het was in 2002 dat ze van het vak en de Bloemenhof ging houden

Met een glimlach kijkt ze terug op deze tijd

Maar aan alles komt een eind, dat is een feit

 

En toen startte de Pabo pas

En moest ze zich echt bewijzen voor de klas.

Stages op de Akker,  Kastanje en Elzenhof

Voelden nooit zo thuis als op de Bloemenhof

Dus in 2005 kwam ze gewoon weer

Voor haar LIO deze keer

Van Ria en Dianne leerde ze het echte vak

En zo had ze in 2006 haar diploma op zak

Met een glimlach kijkt ze terug op deze tijd

Maar aan alles komt een eind, dat is een feit.

 

En toen is ze gaan solliciteren op een baan

En is ze naar de Triangel in Witharen gegaan

Maar in oktober werd ze alweer uitgedaagd

En voor een pittig klusje op de Bloemenhof gevraagd

En zo stond ze in 2006 alweer voor een bloemenhof klas

En mocht ze eindelijk zeggen dat ze een echte collega was

Dat was het enige jaar met helemaal haar eigen groep

Het plannetje dat er was liep behoorlijk in de soep

Maar ze was ook heel tevreden met een parttime baan

Want ze mocht de andere dagen moederen gaan

Met een glimlach kijkt ze terug op deze tijd

Maar aan alles komt een eind, dat is een feit.

 

Het was de toekomst die naar haar lacht

En zo kochten zij en Tim een woning in 2008

Die lach veranderde al snel in groot verdriet

Omdat haar vader plotseling het leven liet

Zwanger van haar tweede kind

Was het het verdriet dat  van de blijdschap wint

De bloemenhof was haar houvast deze tijd

De afleiding hielp haar door deze strijd

Lieve collega’s trokken haar er door heen

Een knuffel, kaartje, knipoog hielden haar op de been

Een klein puntje van licht

Brengt al snel een glimlach op je gezicht

Met een traan kijkt ze terug op deze tijd

Aan het gemis komt helaas geen eind, dat is een feit

 

En toch heeft ze het weer enorm fijn

En is blij dat ze de moeder van 2 gezonde kinderen mag zijn

Liv en Rev zijn haar idool

Voor hen wil ze dolgraag de beste school

Gelukkig is die school fijn in de buurt

Het maakt alleen dat haar weg een andere richting in stuurt

En zo vertrekt ze met alle lof

Van haar geweldige school, de bloemenhof

Met een grote glimlach kijkt ze terug op deze tijd

Helaas komt aan alles een eind, dat is een feit

 

Maar elk einde is ook meteen een nieuw begin... En dat begin ligt voor mij op de Elzenhof. Ik hoop ook hier een waardevolle geschiedenis op te bouwen!

Basisschooltranen

Na een super gezellige vierde verjaardag voor Rev moest hij toch ook echt weer naar school.

Vorige week was de wenweek en wennen was het zeker. Geen grote enthousiaste verhalen, maar af en toe een korte mededeling en veel tranen brachten de eerste schooldagen met zich mee.

Het weekend had hij nodig om bij te komen, bij te tanken, bij te slapen. We deden rustig aan, hij sliep de klok rond en knuffelde veel, heel veel. Het rustige weekend werd echter opgevolgt door een gezellige, maar drukke verjaardag.

En als je dan echt vier bent, mag of eigenlijk moet je ook naar de basisschool. Dat plekje waar je de week ervoor het vertrouwen en de veiligheid nog niet had gevonden. Hij mocht op zijn eigen nieuwe fiets en ging vrolijk opweg. Op school was het afscheid nemen helaas minder vrolijk en als je daarna ook nog je moeder in een bus ziet stappen en moet uitzwaaien omdat ze op schoolreisje gaat is het leed compleet.

Moeders slikte een paar keer flink en zwaaide haar vrolijk stralende meisje en haar verdrietige jongetje met gemengde gevoelens uit. Toen ik smiddags thuis kwam kon ik de knuffels van het jongetje bijna niet aan. Nog nooit is er iemand zo blij geweest dat ik er weer was. Ik knuffelde hem terug en fluisterde in zijn oor dat mama altijd terug komt.

Vanmorgen knuffelde hij verder waar hij gisteren gebleven was. We checkten nog even of hij nog wist wat we afgesproken hadden.... mama komt altijd terug.

Zojuist op school wist hij het nog goed. En toch was hij intens verdrietig. Dat wat ik niet van hem ken deed hij wel. Hij klampte zich aan mij vast, huilde en snotterde en was niet af te leiden met wat dan ook. Dus na een minuut of 5 liet ik hem de keus... of je gaat nu spelen of ik breng je naar de juf. De juf was op zijn moeder na de veiligste keuze, dus we zochten de juf. Ik gaf haar mijn zoon zijn handje en vluchtte weg. Mijn kleine jochie liet ik huilend en trekkend aan de juf haar hand achter.

De meters naar de personeelskamer leken eindeloos. Daar sloeg ik af en liet mijn tranen gaan. Dit viel niet meer weg te slikken. Twee lieve collega's konden me troosten. En nu kan ik mijn tranen weer bedwingen, maar mijn moederhart huilt!

Het liefst stap ik op de fiets en haal hem weer op.... ik wacht er nog maar even mee tot 12.15uur!