Nachtelijke onderbreking

We hebben actieve weken achter de rug. Weer naar school, sneeuw, ijs en Valentijnsdag.

Dit soort veranderingen zorgen bij Rev voor veel plezier, maar hij raakt er ook altijd een beetje het overzicht van kwijt. En dat zorgt regelmatig voor bijzondere acties. Soms mopper ik dan op hem, soms lachen we er om en regelmatig verbaast hij ons. 

Zo zei hij net na zijn online turntraining dat hij vandaag maar eens lekker op tijd naar bed zou gaan. Hij was echt moe. Maar eerst douchen natuurlijk... en vanuit de douche roept hij mij.... "ojee.... dit is niet goed" hoor ik hem zeggen. En daar staat hij in zijn boxershort onder de douche... "sorry, zo zie je maar dat ik echt moe ben mam".

Vorige week was hij misschien iets minder moe. Hij stond namelijk midden in de nacht aan mijn bed. "Mam, mam.... er is iets gebeurd". Uiteraard was ik meteen klaarwakker. Wat kan er om half 2 's nachts gebeurd zijn? Hij meldde dat hij al een uur YouTube filmpjes had gekeken in de woonkamer. Huh? Hoezo? Nou hij dacht dat het 5 over 6 's ochtends was, maar had de wijzers even door elkaar gehaald. Na een uur vond hij het toch verdacht stil in huis en het was ook maar raar dat ik nog niet beneden was. En toen zag hij op de klok dat het half 2 was.... Dat moest hij natuurlijk even aan mij komen vertellen. Ik heb hem maar weer naar bed gebracht, daar duurde het uiteraard even voordat hij weer sliep want hij was echt niet meer moe.

We hebben er de volgende dag uiteraard om gelachen. Hopelijk is hij nu echt moe en slaapt hij vannacht lekker door. Die gebroken nachten zijn we niet meer gewend.

Catch!

Hoe kan ik er voor zorgen dat ik meer Pokémons vang?

Hoor ik dat nou goed? Vraagt Tim dat aan Rev?

Knap hoe Pokémons steeds weer een rage kunnen worden. Wat als spelletje voor de Nintendo begon, ging door als een kaart/ruilspel en is nu ook een game voor je mobiel.

Hier in huis is Pokémon nooit in kaartvorm binnen geweest. En nu Rev bijna klaar is met de basisschool komt het gele beestje toch om de hoek kijken. Het is een spel op zijn telefoon en zorgt voor uren buiten zijn.

En uiteraard doet Tim fanatiek mee. En om een beetje betrokken te zijn liep ik vanavond ook een rondje mee. Heel gezellig met z'n 3tjes in het donker opzoek naar de beste Pokémons, kilometers lopen voor de eieren en wedstrijden spelen tegen anderen.

Ik zie veel voordelen aan het spel.... lekker buiten zijn, veel beweging, alleen of samen, de Engelse taal wordt geoefend en de punten zijn ook boven de 1000 dus er wordt een beroep gedaan op het uitspreken van grote getallen.

Deze moeder heeft echter ook een puntje van kritiek gevonden.... want de focus is wel heel erg op het beeldscherm. En daarmee dus niet op de stoep, de weg en het verkeer. Het was dus goed dat ik even mee was om tussen neus en lippen door de gevaren te benoemen. Ik hoop dat door het uit te spreken als we samen op zoektocht zijn Rev er ook iets bewuster van is als hij met zijn vrienden op pad is.

Dus zie je een groepje kinderen niet oplettend op het verkeer rond lopen... bedenk dan dat er waarschijnlijk een hele belangrijke, zeldzame Pokémon in de buurt is. 

Schermpjes

Langzaam word ik wakker... het is de eerste dag van de vakantie.
Ik kijk op de wekker, 6.10 uur. Ik heb toch zeker 10 minuten langer geslapen dan ik anders op een doordeweekse dag doe. Blijkbaar heet dat uitslapen.

Ik ga eruit en begin te appen met een vriendin met kleine kinderen. Ik denk aan de tijd dat Liv en Rev nog zo klein waren. De tijd waarop ook zij om 6 uur wakker waren. Nu liggen ze nog lekker in bed. Dat maakt dat ik zomaar in het bezit van de afstandsbediening ben.

Ik prijs me gelukkig met Videoland. Er is nog zoveel dat ik terug wil kijken. Waar zal ik beginnen... Ik kies voor de laatste aflevering van Top dokters. Met een kopje thee kruip ik in het hoekje van de bank.

Midden in het programma stapt Rev binnen, ik zet de aflevering op pauze. Liv volgt al snel. Ik trek de conclusie dat afkijken niet meer gaat lukken. Dit is niet een programma dat ik aanbeveel bij de kinderen.

Na wat kletsen over de vakantie en FaceTimen met mijn zus vragen ze keurig aan mij of ik het programma nog af wil kijken. Ik geef aan dat ik dat wel wil, maar dat het niet echt leuk is voor hun. Ze zijn het meteen eens samen.... Kijk maar af mam, gaan wij wel even op ons schermpje... Hum.... Niet echt gezellig, maar wel de kans om het programma toch af te kijken.

Ik pak de strijkplank en al strijkend kijk ik het programma af. Er worden mooie woorden gesproken. Eén stukje schrijf ik zelfs op omdat ik mijzelf erin herken. Als het programma afgelopen is kijk ik naar de tafel... daar zitten Liv en Rev met het ontbijt al op. Bij het zien van mijn kinderen vraag ik mij af... Hoe erg vind ik dit eigenlijk?

Bijna 8!

Lieve Rev,

Morgen word je 8 jaar.
Wat wij al die jaren al wisten kwam dit jaar zwart op wit op papier te staan.

Je bent een super gemotiveerde jongen die iedere uitdaging aan gaat. Je bent enorm vindingrijk waardoor je de mooiste dingen kan bedenken. Je voelt het wanneer anderen een knuffel of schouderklopje nodig hebben en durft die dan ook te geven. Je bent super snel en hebt interesse in alle sporten. Wat je ook heel goed kan is delen, als iemand iets van jou wil hebben dan krijgen ze dat. Ook heb je een enorm gevoel voor humor en ben je ontzettend lief.
Vaak ben jij dat blije, positieve jongetje die met iedereen vrienden wil zijn.

Er horen echter ook wat andere dingen bij jou waar jij het afgelopen jaar steeds vaker boos of verdrietig van werd. Vooral op school vond je het lastig om te doen wat er moet gebeuren. Het beginnen aan een opdracht en je concentreren op je werk vind je moeilijk. En je baalt er van dat je je werk bijna nooit af krijgt. Je voelt dat je het wel kan en het frustreert je dat het je niet lukt. Je wordt ook boos of verdrietig als de dingen op het plein of in de klas volgens jou niet eerlijk gaan, dan heb je even tijd nodig om weer rustig te worden. Zowel de kleuterjuffen als de juffen van vorig jaar en dit jaar en de IB'ers hebben er alles aan gedaan om jou te helpen. Je had een apart plekje in de kring, een eigen signaaltje met de juf, een sta tafel in de klas, je mag regelmatig even bewegen, je gebruikt een koptelefoon en een study buddy (eigen werkplek). Je werk werd in stukjes verdeeld en geminimaliseerd. En ook hoef je niet alles op papier te doen. Het bleek alleen allemaal niet voldoende om jou met plezier naar school te blijven laten gaan.

Alle punten die hier boven staan geschreven ken jij ook van jezelf. Je weet goed wie je bent en wat er bij jou hoort. We hebben er alleen sinds een aantal maanden een woord aan gegeven. Dat woord had jij al wel vaker genoemd en zat altijd al in papa en mama hun hoofd. Het was alleen nooit nodig om dit woord te gebruiken. Nu we jou nog beter willen helpen hoort daar ook dat ene woord bij:

ADHD...

Jij bent een ferrari.
Een ferrari is een geweldige, mooie, snelle auto.
Een ferrari is alleen veel meer geschikt voor een snelweg dan voor in de woonwijk.
En zo ben jij ook een geweldige, mooie, snelle jongen.
Een snelle jongen vindt het alleen moeilijk om soms een beetje minder gas te geven.
En daar gaan we jou bij helpen.
Wij gaan jou helpen om goed in te kunnen schatten in welke versnelling je het moment tegemoet moet gaan... soms moet dat in een lage versnelling, maar ook jij mag op volle toeren!

Lieve Rev... blijf vooral die lieve, grappige en ontwapende jongen!

Love you!

Kus van mama

Vakantie afspraken

Als we nog maar goed en wel binnen zijn vertelt de glimlachende mevrouw dat we aan de beurt zijn.
Het was toch nog even opschieten om op tijd te komen.
Negen uur is best vroeg in de ochtend als je leeft in vakantietijden.

De glimlachende mevrouw is bij ons niet bekend. Gelukkig staat er wel een bekend gezicht op ons te wachten. Ondanks de grote praktijk hebben we altijd dezelfde lieve tandarts. Ze straalt als wij binnen komen, waardoor wij ook meteen blij worden.

Dat is heel wat anders dan hoe ik vroeger de behandelkamer bij mijn tandarts binnen kwam. Ik was echt bang voor de tandarts. De geur en de geluiden bezorgden mij al tranen. Nu ik met mijn kinderen mee ga naar onze lieve tandarts is mijn angst gelukkig ook verdwenen.

Rev gaat altijd als eerste, dan ben ik er meteen vanaf zegt hij trots. Liv maakt het niet uit en stapt als tweede in de stoel, waardoor ik als laatste aan de beurt ben.

De tandarts pakt meteen een zonnebril uit één van de vele laatjes. Beide kinderen houden niet van het felle licht in de ogen en een zonnebril is de oplossing. Dan kan hun mond rustig open en kan de tandarts haar werk doen. Eventjes... want tussendoor wordt er uitleg gegeven en worden vragen beantwoord. Meestal worden er wel wat gaatjes gevonden, maar deze keer heeft alleen Liv een klein plekje. Voor dat plekje komen we een andere keer terug. We hebben namelijk de afspraak met de tandarts dat ze bij de controle niks anders zal doen dan alleen kijken. En ook al is het iets kleins, beloofd is beloofd.

En dan volgen de complimenten voor het poetsen. Erg fijn dat de kinderen voelen dat hun inzet beloond wordt. Tanden poetsen blijft iets dat moet en graag wordt afgeraffeld. Als je dan hoort dat de moeite die je ervoor nam ook de moeite waard was wordt het poetsen echt een beetje minder vervelend.

En zo stappen we net zo blij als we naar binnen stapten ook weer naar buiten.
En dan is het nog niet eens half 10 als we weer thuis zijn.
Wie bedenkt het nu... 9.00uur in de vakantie naar de tandarts...
Nou, ik!

Ik ben namelijk naast moeder ook juf.
En als juf weet ik dat het lang niet altijd fijn is om uit de klas te worden gehaald, iets op school te moeten missen, omdat je naar de tandarts moet. En daarom probeer ik de tandarts voor of na schooltijd te plannen. Of... in de vakantie!

Wat een boer niet kent...

Ik durf wel te zeggen dat ik als klein meisje de grootste kieskauwer was!
's Morgens vroeg ik steevast aan mijn moeder "Wat eten we vanavond?". Waarop mijn moeder ook iedere dag hetzelfde antwoord kon geven: GATSIEDARRIE!

Want wat mijn moeder ook op tafel zette, waar ze haar best ook voor deed, het kon mij niet bekoren. Geen Hollandse pot, geen Italiaanse pasta's en al helemaal geen Oosterse gerechten.
Het was dan ook vaak hetzelfde liedje aan tafel. Mijn eten werd gerust weer opgewarmd en de hapjes werden geteld.
Ik had mij toen al voorgenomen dat ik met mijn kinderen aan tafel de strijd niet aan zou gaan.
Het is immers met mij ook helemaal goed gekomen😉.

Of ik ook echt de strijd niet aan zou gaan kan ik jullie niet vertellen. Mijn kinderen lijken in geen opzicht op mij vroeger wat betreft hun voorkeuren op het gebied van maaltijden.
Liv en Rev lusten eigenlijk alles. Als je ze dan ook vraagt naar hun lievelingseten antwoorden ze dan ook niet een P gerecht, zoals patat/pannenkoeken/pizza. Rev is gek op noedels en Liv kiest al jaren voor rode bietjes.
Ook hebben ze altijd alles wel even willen proeven. Ze vinden heus niet alles lekker, maar ze staan open voor alles.

En als ik zeg alles dan bedoel ik ook alles.
Vandaag beleefden we de eerste vakantiedag in de dierentuin.
Tijdens Jim's Jungle Show vertelde de vogelkenner over hoe hij samen leeft met de natuur. Onder het kopje "voeding" werden kinderen uitgedaagd om meelwormen te eten. En daar gingen heel dapper de handen van Liv en Rev naar voren. Na een kleine aarzeling werden de geroosterde beestjes geproefd....

Een duidelijk geval van "Wat een boer niet kent... dat proeft hij wel!".

En zo hadden we een "heerlijke" eerste vakantiedag!

Die we in stijl afsloten met een potje WILDLANDS kwartet...

 

Dag... RITME

Ieder kind is bijzonder en zo ook het jongentje hier in huis.
Rev is een heerlijk joch!
Energiek, enthousiast, positief, goud eerlijk, ontwapenend en hij heeft een geweldig gevoel voor humor!

Hij is echter ook een tikkeltje chaotisch, vindt het lastig om te plannen en overzicht te houden.
Bekijk je dan de activiteiten die er zoal op een dag moeten gebeuren dan kun je je vast voorstellen dat voordat we 's morgens op de fiets naar school zitten er al heel veel actie is geweest in ons gezin.

Uit Rev zijn slaapkamer klinkt een diepe zucht... Alweer de schone onderbroek vergeten aan te doen. Als deze door welke reden dan ook niet meer bovenop de stapel ligt is de kans erg groot dat Rev daar achter komt wanneer hij helemaal is aangekleed. Natuurlijk enorm frustrerend wanneer je de helft van het aankleedproces nog eens overnieuw moet doen.

Rev heb je gepuft (medicijnen)??? Ik zie hem denken! Zijn antwoord is veelzijdig: Uhhhh ja, of nee, of... ik denk het wel.
Tim, heeft Rev gepuft?
Nee!
Oohhh hoor ik Rev zeggen, dan was dat gisteren!
Niet zomaar iets om te vergeten of per ongeluk 2 keer te doen.

Even later: Rev schoenen aan!
Meneer gaat keurig zijn schoenen halen. Althans zo lijkt het... Als hij een paar minuten later voor mij staat met de vraag:
Mam, wat moest ik ook alweer gaan doen? weet ik zeker dat het inderdaad alleen zo leek.
En dus stuur ik hem nog een keer met dezelfde boodschap op pad.... En hoop dat hij voor 8.15 uur zijn schoenen aan heeft en niet op sokken in de klas belandt.

En dan hebben we het nog niet gehad over het broodje eten, gel in zijn haar, wassen en zijn fiets buiten zetten.
Duidelijk is dat Rev een beetje hulp nodig heeft als het gaat om het overzien en uitvoeren van dagelijkse handelingen. En daar werden de dagritmekaartjes voor thuis geadviseerd.
En dus zocht ik het hele www af om aantrekkelijke, duidelijke kaartjes voor Rev te vinden die ook nog in alle door ons gewenste activiteiten beschikbaar waren.
Je begrijpt vast dat geen enkele site aan alle drie de wensen tegemoet kwamen.

En zo vroeg ik een creatieve, tekenende moeder die ook nog eens houdt van creëren om ons te helpen. En daar ontstonden prachtige kaartjes voor Rev.
Op dit moment gebruiken we de kaartjes al een aantal weken. Waar ik de eerste weken nog een paar keer moest vragen of zijn kast al leeg was (fijn zo'n kast van metaal en magneetjes achter de kaartjes) komt hij nu geregeld trots melden dat hij nog maar 2 kaartjes moet.
We kunnen dus concluderen dat het werkt en daar zijn wij dan weer erg trots op!

 

 

En ook voor het naar bed gaan volgt hij de kaartjes:

 

 

Dankjewel xxmiek  !!!

Leesrups!

Afgelopen twee weken voerde ik gesprekken met veel ouders van mijn leerlingen.
De nadruk in groep 3 ligt veelal op het lezen. Lezen is de basis van veel andere vakken.
Leren lezen is kilometers maken.

Voor voetbal moet je trainen, voor je zwemdiploma moet je naar zwemles en hoe simpel het ook klinkt om te leren lezen moet je dus ook lezen.

In groep 3 moet echter het leren lezen vaak nog op gang komen. Je kunt het niet in 1 keer, je moet het nog leren. En iets dat je NOG niet kan is niet altijd leuk. En als het dan ook nog moeilijk blijkt te zijn gaat de lol er vaak al snel van af.

We moeten er dus voor zorgen dat lezen leuk is/blijft.
Wanneer wij juffies vragen om ook thuis te oefenen is dit van groot belang. Ruzie maken of een strijd voeren om die ene bladzijde uit het veilig en vlot boekje is niet ons doel. Ons doel is die extra kilometer waardoor het weer een beetje makkelijker gaat en het leesplezier groeit.

Nu ben ik niet alleen de juf van groep 3, maar ook moeder van een groep 3 jongentje.
Een jongentje dat voetballen en zwemmen veel leuker vindt dus ook liever doet.
En zo moeten ook wij op een andere manier zorgen dat de leesmotivatie wordt ontwikkelt.

En kijk hier...
Onze leesrups!

Voor iedere gelezen bladzijde krijgt Rev een sticker.
Bij 50 stickers, dus 50 gelezen bladzijden gaan we uit eten. En hij mag kiezen waar naar toe... de wok, het wereldrestaurant, pannenkoekenrestaurant of de Mac... Hij verdient het!

En zo werden er gisteren 5 bladzijden gelezen. Herstel... En zo werden er gisteren met PLEZIER 5 bladzijden gelezen.

 

En tussen de middag vroeg hij nog voor we binnen waren... Mag ik nog even 2 bladzijden lezen?

  

 

Hé Rev... Wanneer gaan we uit eten?

 

 

Vijf hoeraatjes voor Rev!

Kleine jongentjes worden groot...

En grappig... en ondeugend... en ondernemend... en stoerrr!

Vandaag vieren we alweer Rev zijn vijfde verjaardag.... en wederom in de zon!

Nachtrust...

Dinsdag 8 maart 2011 schreef ik voor het laatst over Rev zijn slaapprobleem.
Ik weet nog heel goed dat ik in die tijd vaak zei... "als hij 18 is zit ik vast niet meer naast zijn bed als hij moet slapen".

Bijna 2 jaar hebben we naast hem gezeten, bij hem geslapen en 's nachts met hem door het huis gewandeld. Er stond een stoel naast zijn bed en er lag een extra matras in zijn kamer. Alles om hem maar te laten slapen. We hadden destijds het vertrouwen dat het goed zou komen, maar waren na jaren geen nacht door slapen wel erg moe. Soms zelfs heel erg moe.

Toen het slaaptekort bijna te veel leek te worden hebben we aan de bel getrokken. We kregen hulp. Zij vertelde ons niets nieuws, maar zorgde er wel voor dat we er de tijd voor namen. Zeventig dagen duurde het afkickproces. Na zeventig dagen viel hij zelf in slaap en werd 's nachts niet meer wakker. En als hij wel wakker werd kon hij zonder drama weer gaan slapen. Het voelde als een overwinning.

We zijn inmiddels al weer twee en een half jaar verder. Bijna iedere avond als ik hem nog even een kus ga brengen voordat ik zelf ga slapen denk ik heel even terug aan toen. Het jongetje dat een hekel aan zijn bed leek te hebben is er inmiddels wel heel gek op geworden. Hij gebruikt hem dan ook 9 van de 10 keer optimaal. De laatste maanden besloot ik de bijzondere uitvoeringen vast te leggen....

Wat is het toch waardevol als je kind zo heerlijk kan slapen!

 

En ook nu ligt hij weer heel tevreden onder zijn nieuwe dekbed.

 

 

Slaap lekker!

 

Ontdek en beweeg!

De echte jongens film zojuist voor de tweede keer bekeken.
De eerste keer dat ik hem zag keek ik volledig met mijn moederogen, nu ook mijn juffenogen mee laten kijken.

Naast mij een aantekeningen briefje om later mijn gedachten nog eens over te laten gaan.

De echte jongens film is een documentaire die zich afvraagt of onze jongens lastigere worden of dat wij als maatschappij, opvoeders en onderwijzers steeds meer last van jongensgedrag hebben.

Het antwoord maakt mij niet zo heel veel uit eigenlijk. Ik sta vooral stil bij mijn eigen rol hierin.
In eerste plaats als opvoeder. Het gebeurt vaak dat als ik aan het einde van de dag terug kijk op de kinderen ik te veel Rev zijn rem ben geweest. De zin "Rev, doe eens rustig!" wordt door mij geregeld uitgesproken. Net zoals "pas op" en "kijk uit".

Ik wil hem beschermen. Beschermen tegen pijn, maar ook tegen de buitenwereld.

Neem nou zijn eerste kijkles met zwemles. Rev was super enthousiast, maar daardoor ook ontzettend druk. Hij had geen oor meer voor de opdrachten en erg weinig oog voor de badmeester. Hij deed wat hij doen moest, maar ook zoveel meer. Drie kwartier lang was hij een wervelstorm in een glas/bad water. Het liefst wilde ik met hem op gelijke ooghoogte komen om hem te vertellen dat hij rustig moest doen en moest luisteren naar wat er gezegd werd. Mijn beschermende factor wilde dat hij voorzichtig deed omdat hij zich zelf bijna verzuipt daar in het water en omdat hij duikt in het ondiepe. Maar mijn beschermende factor wilde ook dat hij rustig deed omdat hij zich zelf onder het oog van al die andere ouders als een heuse stuiterbal naar voren bracht, grappig maar ook "lastig"!

In de documentaire wordt van één van de jongens gezegd dat hij een 6e zintuig heeft voor het maken van grappen. Dat herken ik bij mijn mannetje. Hij heeft helaas geen 6e zintuig om hier op tijd mee te stoppen. Ook dit herken ik bij Rev. En ik herkende zoveel meer.

De documentaire zoekt niet zo zeer naar oplossingen. De oplossing ligt naar mijn idee dan ook in ons zelf. Wij moeten ieder op onze eigen manier opzoek naar het beste. Wat hebben onze jongens nodig om te groeien en te bloeien?

Die zoektocht zal vast niet altijd makkelijk zijn... ik zal mijn best doen.

Naast mijn bed hang ik een briefje met het volgende gedichtje:

Ontdek en beweeg!
Jij mag zelf op ontdekkingsreis, daarvan word jij wijs.
Door zon en regen laat ik jou vrij bewegen.
Ik geef je grenzen, maar vergeet ook zeker niet jouw wensen.
Ontdek en beweeg!

Schooljaar 2013/2014 is gestart!

Dat ze het spannend zouden gaan vinden hadden we natuurlijk wel voorzien. Hoe ze er mee om zouden gaan was vooral de grote vraag.

Het antwoord is gelukkig erg positief... Twee gespannen, maar enthousiaste kindjes achter gelaten bij hun nieuwe juffen.

Uit ervaring wist ik dat we vandaag op tijd moesten zijn. Op de Bloemenhof kies je in groep 3 op de eerste dag je eigen plekje uit en als je één van de laatsten bent is er weinig meer te kiezen. Niet het plekje, maar ook niet een vertrouwd vriendje of vriendinnetje aan je zijde. En zo zit Liv nu helemaal vooraan op een door haar zelf gekozen plekje naast haar vriendinnetje. Op haar koppie nog altijd de spanning af te lezen, maar ze had er ook reuze zin in!

Ook Rev kon rustig binnen komen in zijn nieuwe lokaal. Hij is met zijn vertrouwde dino's gaan spelen en vond het prima dat we weer naar huis gingen. Geen tranen en niet aan ons hangen, gewoon nog één kus en knuffel en we mochten vertrekken.

En zo beginnen mijn twee kinderen nu het nieuwe schooljaar.
Zet hem op kanjers!

Mijn werkweek start pas op woensdag, dus ook voor het nieuwe schooljaar moet ik nog twee dagen geduld hebben.

Jullie ook een goede week gewenst!

Basisschooltranen

Na een super gezellige vierde verjaardag voor Rev moest hij toch ook echt weer naar school.

Vorige week was de wenweek en wennen was het zeker. Geen grote enthousiaste verhalen, maar af en toe een korte mededeling en veel tranen brachten de eerste schooldagen met zich mee.

Het weekend had hij nodig om bij te komen, bij te tanken, bij te slapen. We deden rustig aan, hij sliep de klok rond en knuffelde veel, heel veel. Het rustige weekend werd echter opgevolgt door een gezellige, maar drukke verjaardag.

En als je dan echt vier bent, mag of eigenlijk moet je ook naar de basisschool. Dat plekje waar je de week ervoor het vertrouwen en de veiligheid nog niet had gevonden. Hij mocht op zijn eigen nieuwe fiets en ging vrolijk opweg. Op school was het afscheid nemen helaas minder vrolijk en als je daarna ook nog je moeder in een bus ziet stappen en moet uitzwaaien omdat ze op schoolreisje gaat is het leed compleet.

Moeders slikte een paar keer flink en zwaaide haar vrolijk stralende meisje en haar verdrietige jongetje met gemengde gevoelens uit. Toen ik smiddags thuis kwam kon ik de knuffels van het jongetje bijna niet aan. Nog nooit is er iemand zo blij geweest dat ik er weer was. Ik knuffelde hem terug en fluisterde in zijn oor dat mama altijd terug komt.

Vanmorgen knuffelde hij verder waar hij gisteren gebleven was. We checkten nog even of hij nog wist wat we afgesproken hadden.... mama komt altijd terug.

Zojuist op school wist hij het nog goed. En toch was hij intens verdrietig. Dat wat ik niet van hem ken deed hij wel. Hij klampte zich aan mij vast, huilde en snotterde en was niet af te leiden met wat dan ook. Dus na een minuut of 5 liet ik hem de keus... of je gaat nu spelen of ik breng je naar de juf. De juf was op zijn moeder na de veiligste keuze, dus we zochten de juf. Ik gaf haar mijn zoon zijn handje en vluchtte weg. Mijn kleine jochie liet ik huilend en trekkend aan de juf haar hand achter.

De meters naar de personeelskamer leken eindeloos. Daar sloeg ik af en liet mijn tranen gaan. Dit viel niet meer weg te slikken. Twee lieve collega's konden me troosten. En nu kan ik mijn tranen weer bedwingen, maar mijn moederhart huilt!

Het liefst stap ik op de fiets en haal hem weer op.... ik wacht er nog maar even mee tot 12.15uur!

Klein mannetje neemt grote stap!

Op mijn knieën ga ik bij Rev zijn bed zitten.
Revvie, wakker worden...
Rev wrijft in zijn ogen en draait zich nog eens om en verstopt daarbij zijn koppie in het kussen.
Ik vraag hem of hij weet wat hij vandaag gaat doen...
Hij tilt zijn hoofd op en vraagt: Mag ik ècht naar school?

Hij kon bijna niet wachten tot het eindelijk tijd was om te gaan.
Hij koos zijn eigen fruit uit, pakte zijn eigen tas in en zette hem klaar voor vertrek.
Bij vertrek deed hij zijn tas op zijn rug en liep met grote stappen het huis uit, de bouw af.
Tegen alle bouwvakers die hij tegen kwam vertelde hij dat hij naar de Bloemenhof ging.
Hij trok nog een sprintje naar de auto en daar gingen we... met mijn kleine ventje opweg naar de basisschool!

Ook daar rende hij voor ons uit de school binnen. Zijn tas werd uitgepakt, zijn jas opgehangen en hij liep een beetje voorzichtig, dat dan wel, de klas binnen. Met mij maakte hij een rondje, maar al snel liet hij mijn hand los om helemaal zelf verder op onderzoek uit te gaan. Tijd om hem los te laten... Veel plezier klein groot mannetje van me!

Ik ga zijn gezelligheid in huis missen, maar weet ook hoe goed deze stap voor hem is. Hij wil niet klein zijn, hij is al groot! En zo sluiten we weer een periode af, maar starten daarbij een nieuwe en daar ga ik ook weer lekker van genieten!
Vanaf vandaag maken we 'smorgens twee tasjes klaar!

Rev wil niet opscheppen....

Soms schuif je dingen vooruit omdat het nog makkelijk kan. Zo ook het naderende afscheid van Rev op het kinderdagverblijf. Want hij is toch nog lang niet jarig....

En inderdaad zijn verjaardag is pas over 4 weken. Dan mag hij pas echt naar school. De week ervoor staat in zijn agenda genoteerd als wenweek. En de twee weken daarvoor zijn meivakantie. En dat is volgende week. En daarom neemt Rev vrijdag al afscheid van 't Kalfje.

Acht maanden ging Rev met veel plezier naar het agrarische kinderdagverblijf. Hij voerde de koeien, aaide de kalfjes, haalde de eieren uit het kippenhok en plantte mooie bloemetjes. Hij speelde er buiten, veel buiten. Hij had daar de ruimte en gebruikte de ruimte. Af en toe brachten we er 's morgens een jongentje en haalden 's middags een zwijntje weer op. Hij had het er enorm naar zijn zin!

De twijfel om hem voor die paar maanden nog naar een ander kinderdagverblijf te brengen is voor niets geweest. Het was de goede keus. Ons mannetje heeft heel even van het boerenleven mogen genieten en dat heeft hij optimaal gedaan.

Helaas komen aan alle mooie dingen een eind en staat er nu een afscheidsemmer klaar. Een emmer met 10 kleine schepjes, want.... Rev wil niet opscheppen, maar hij gaat toch echt naar de basisschool!

De kinderboerderij!

Een klein naar boerderij ruikend, vies varkentje krijgen we mee naar huis als we Rev komen halen van 't Kalfje.

Toen we de keus maakten om Rev naar een ander kinderdagverblijf te laten gaan hoopten we dat we de goede keus maakten. Alles voelde in eerste instantie goed, er waren echter nog maar weinig kinderen aangemeld. Dit betekende dat Rev op de woensdag alleen met de kleinzoon van het boerengezin op de groep zou zijn, zou dit een probleem zijn?

Inmiddels zijn we meer dan een maand verder. Er staan meer dan 26 kinderen ingeschreven. Er is een vaste leidster bij aangenomen. En tussen de kleinzoon en Rev klikt het prima. Ook al zijn er nu ook altijd andere kinderen, Rev en zijn vriend trekken graag met elkaar op. Het is een heerlijk ondeugend stel samen! Gelukkig hebben ze de ruimte om samen te rennen, voetballen en te ravotten.

We kunnen dan ook zeggen dat we de juiste keus hebben gemaakt. Waar Rev de eerste week nog erg bang was voor de grote koeien, loopt hij nu stoer door de stal te stampen. Iedere dag gaan ze samen de stal in om te kijken, voorzichtig aan te raken en af en toe te helpen.

Een paar weken geleden zag Rev bijna een kalfje geboren worden. Omdat ze niet wisten of wij dit een bezwaar vonden zijn ze er net voor de geboorte bij weg gegaan. De volgende keer blijven ze met onze toestemming gewoon kijken. Rev vertelt nu alsof het de normaalste zaak van de wereld is hoe de boer even met de hand in de koe kriebelde om te voelen of het kalfje al bijna er aan kwam.

Het is zo heerlijk om zo'n klein mannetje zo in zijn element te zien. Negen van de tien keer tref ik ze bij het ophalen buiten in de stallen of op de speelplaats bij de kippen, cavia's en konijnen. Rev voert ze gras en mais en wil nu thuis ook wel kippen. Daarom ga je nou naar 't Kalfje vriend!

Ik ben zo blij dat we hem deze ervaring kunnen geven!

En Liv gaat heel graag mee haar broer ophalen en hoopt dat ze dan ook een klein beetje van het boerenleven kan mee pikken! 

 

Nog één kusje en dan naar huis....

 

 

En Rev vraagt bijna iedere ochtend: "Ga ik vandaag naar de kinderboerderij?"

Een goed teken!

 

Go, go, go!

Tim en Rev hadden een plannetje. Heel stilletjes werden de zijwieltjes van Rev zijn fiets verwijderd en begon om 17uur vanavond het oefenen. Dat kon nog mooi eventjes net voordat we gingen eten. Dat Rev ook ècht voor het eten al in zijn ééntje zou kunnen fietsen hadden we natuurlijk niet gedacht.
Niks zoeken naar snelheid of evenwicht. Alleen eventjes zoeken naar concentratie. Want als er iemand langs jou fietst moet je echt eventjes kijken wie dat is!

En daar ging hij met Tim aan zijn zijde... Fietsen, fietsen, voor je kijken, sturen en door trappen Rev! En dat allemaal tegelijk. En hij deed het gewoon. Dat kleine mannetje van me bleef maar trappen.

Ooh ooh wat is hij trots op zichzelf!

Met vallen en opstaan blijft hij doorgaan!

En fietst hij rondjes over het veldje!

 

Drie jaar en vier maanden is hij, mijn KLEINE stoertje!

 

 

Dag zijwieltjestijdperk! Mijn kids worden groot!

Baaldag!

Mahham! Rev doet mij pijn!
Mahham! Ik mag van Liv niet op de trampo!
Mahham, Rev gooit de bellenblazer leeg in de bloempjes!
Mahham, Liv heeft de tv aangedaan!

Mahham! Mahham! Mahham!

Stapel dol word ik vandaag van het geklaag en gepiep.
Na drie weken vakantie is de eerste baaldag aangebroken.
Normaal gesproken laat ik het niet zover komen en ga ik met ze op pad voordat het zover is.
Vandaag ligt Tim echter niet fit op bed en dan blijf ik toch in de buurt en trek ik minder mijn eigen plan. Dat had ik beter wel kunnen doen, dat was voor iedereen beter geweest!

Ik heb genoeg staan op mijn to-do lijstje. Ik kom er echter domweg niet aan toe omdat om de 5 minuten één van de twee wel bij mij staat om te vertellen wat er niet gaat zoals hij of zij het wil. Er is vandaag al meer gehuild en gepiept dan de afgelopen drie weken samen. En als ik ergens niet tegen kan is het huilen en piepen om niks.

Als optimist moest ik natuurlijk opzoek naar een oplossing om de dag een positieve draai te geven en alleen spelen in het speeltuintje is niet genoeg. Weet je wat.... we lopen naar de C1000 kopen daar schepijs en bakjes en maken ons eigen Toscana ijsje. Zie ik daar nou enthousiaste koppies???

We waren er eventjes een half uurtje zoet mee... Het was leuk geprobeerd, het idee was goed.... Maar: "Het smaakt niet naar echt aardbeien ijhijssss!" Oké, dan niet! Missie mislukt. En nu?

Nu heb ik besloten om optijd de pannen op het vuur te zetten zodat we vroeg eten. Na het eten gaan ze uitgebreid in bad en na het badderen gaan ze optijd het bed in, een schoon bed, dat dan weer wel.

En als de kinderen in bed liggen, ga ik wel weer verder met mijn to-do lijstje. Of niet, want ik piep al net zoals zij en moet zelf misschien ook wel "voor straf" optijd naar bed.

Terwijl ik dit zit te typen hoor ik Liv tegen Rev zeggen "De koek is op". Dat zal het zijn, de koek is gewoon op! Meer zit er eventjes niet in.

Morgen maar eens koekjes bakken???

In de modder en de klei!

Rev had op een boerderij geboren moeten worden. Dat grappen wij altijd als we ons kleine mannetje 's avonds vies van de modder in bad dompelen. Rev houdt van trekkers, koeien, buiten spelen, ruimte en vies worden. Eigenlijk houdt hij van alles dat met de boerderij te maken heeft.

Een aantal weken geleden las ik op mijn twitter een bericht uit de Stentor. Er was een opendag op een agrarische kinderopvang. Dat is het! Dat is wat voor ons boertje! We hadden echter al plannen voor de dag dus konden niet naar de opendag. En toch bleef het in mijn gedachten hangen. Dus ik googlede en bekeek hun website, www.hetkalfje.nl

Een splinternieuwe kinderopvang direct naast de boerderij. "Het Kalfje" ging niet meer uit mijn hoofd. En dus gingen wij samen een kijkje nemen op deze prachtige locatie. Een varkensschuur verbouwd tot kinderopvang. Een grote ruimte, licht en modern ingericht. Wij waren meteen verkocht en ook Rev was opslag verliefd. Hij sprong op de (speelgoed)trekker en reed rondjes met de giertank. Proefde besjes van de kruisbessenstruik en gleed met zijn witte broek van de zwarte glijbaan.Van de koeien in de stal was Rev behoorlijk onder de indruk en ook zat hij wel 15 minuten op zijn hurken bij het melkapparaat. Hij liet de kalfjes aan zijn hand ruiken en bekeek de grote tractor aandachtig. Dit was DE plek voor onze smeerkees.

Dat dit ook betekent dat we Rev altijd met de auto moeten brengen en halen omdat het niet meteen om de hoek ligt nemen we voor lief. Ook betekent het dat hij afscheid moet nemen van zijn oude vertrouwde plekje. De speeldoos is meer dan drie jaar zijn "school" geweest. Hij is altijd enorm gek op zijn leidsters geweest (en wij ook) en ook op zijn groepsgenootjes. De afgelopen maanden zijn echter al zijn vriendjes vertrokken naar de basisschool waardoor er weer plek was voor de nieuwe kleine peutertjes. Wat dat betreft is het dus niet zo'n probleem om net als zijn vriendjes afscheid te nemen van de gele groep.

En vandaag was het zover. Vandaag ging Rev voor de laatste keer naar de Speeldoos. Met een emmertje met boerderijdiertjes en boerderijdrop voor zijn vriendjes bracht ik hem weg. Hij had er zin in!

De leidsters hielden mijn fototoestel en legden deze bijzondere dag voor ons vast....

Hij heeft enorm genoten en naast dat hij zelf leuke dingen weg mocht geven, kreeg hij ook nog van alles moois!

Rev zei onderweg op de fiets al.... "En nu ga ik naar de kinderboerderij hè!" want daar heeft hij ook enorm veel zin in! Ik hoop dat hij ook daar zich snel thuis zal voelen. Zijn overall en regenlaarsjes liggen al voor hem klaar.

Speenverslaving

Gisterenavond stond ik op het punt om het op te geven..... Als ik er één bij de hand had gehad was ik voor de bijl gegaan. Nee, het gaat niet om een sigaret of zak chips. Het gaat om een andere verslaving....

Sinds we afscheid hebben genomen van Rev zijn speentje(s) valt hij erg moeilijk in slaap. Hij jammert, draait, kliert, huilt en komt zelfs uit zijn bed. Hij heeft het met geen woord over zijn (s)peen, maar ik weet dat hij hem mist. Zijn speen was zijn hulpmiddel om in slaap te vallen en nu dat hulpmiddel weg is, is ook de veiligheid verdwenen.

Rev is aan het afkicken en vertoont duidelijke afkickverschijnselen. Na drie jaar met speen in slaap vallen is het ook niet gek dat dit nu zonder speen zo moeilijk gaat. 
In het woordenboek staat afkicken als volgt beschreven: lichamelijk en geestelijk vrij te raken van hetgeen waaraan men verslaafd is.

Ik heb het gevoel dat Rev hier inderdaad mee bezig is. Hij is lichamelijk al wel vrij van zijn speen omdat het ding domweg niet meer aanwezig is. Geestelijk is hij hier nog mee bezig en zoekt hij duidelijk een andere manier om zich bij het in slaap vallen weer prettig te voelen. De manier heeft hij eigenlijk ook al wel gevonden, maar zijn moeder is helaas niet van plan om iedere avond bij hem in bed te gaan liggen.

We moeten dus gewoon blijven volhouden en de afickverschijnselen eventjes voor lief nemen. WE, want ook ik denk zo nu en dan "Wat maakt die speelt tussen zijn tanden nou uit, dan maar een beugel!" en "Als hij 16 is slaapt hij echt niet meer met een speen!". Maar wie A zegt moet ook B zeggen.... we zijn nog maar 2 weken bezig en hij vraagt al niet meer naar het ding... Geef het de tijd, geef HEM de tijd!