Geruststellende tranen

"Wie weet er nog een leuke film?" vroeg ik vanmiddag in het algemeen. Liv kon een hele mooie film aanraden. Ik ging er dan ook even lekker voor zitten. 

Toen ik halverwege de film was kwam Liv even over mijn schouder meekijken. Ooh... ben je hier? Dan zet ik deze alvast voor je klaar. En daar kwamen de tissues recht voor mijn neus op tafel te staan. En ze had het helemaal goed ingeschat. Nog geen 5 minuten later stroomden de eerste tranen al over mijn wangen. De tranen bleven komen, gelukkig duurde de film nog maar een half uurtje. 

Ondertussen nam Liv nog eens een foto. Tim adviseerde te blijven drinken om uitdroging te voorkomen. Liv bedacht een apparaat die uit zichzelf mijn bril omhoog deed en mijn tranen zou drogen en ook Tim nam nog maar eens een foto.

Dikke lol hebben mijn gezinsleden als ik een film kijk. Want wat ik ook kijk... huilen moet ik toch! Ik huil om huilfilms, ik huil om drama's, ik huil om comedy's en ik kan ook tijdens een thriller huilen. Ik huil zelfs bij "50 shades of grey".

Ik huil niet alleen om films. Ik huil als ik iets verdrietig vind, ik huil als ik iets eng vind, ik huil als ik boos ben, ik huil als ik bang ben, ik huil ook als ik iets aandoenlijk vind en ik huil als ik trots ben.

Ik huil veel en snel. Ik ben gewoon een watje!

Hoe komt dat toch?

Ik begrijp dat er geen definitieve reden is gevonden waarom sommige mensen meer huilen dan anderen. Er spelen wel een aantal factoren mee waarom iemand sneller huilt. Geslacht is er ééntje van. En ook kan een trauma uit het verleden van invloed zijn. Stress, slecht slapen en hormonale schommelingen kunnen ook meespelen. Maar wat de reden ook is... we moeten ons er vooral niet te veel zorgen om maken, want studies geven ook aan dat huilen stimulerende en rustgevende effecten kunnen hebben. 

Ben ik vandaag toch maar mooi weer gerustgesteld!

Na ongeveer een uurtje "Midnight Sun" maakte Liv deze foto. De foto's daarna zijn helaas niet geschikt voor het web....

 

Intens

Over de rand van mijn boek kijk ik Tim aan.
Zit je nou te huilen?
"Ik dacht dat dit boek een heel ander thema had" vraagt hij zich hardop af.
En ook bij het tweede en derde boek rollen steeds weer de tranen over mijn wangen.
De 50 tinten serie maakt mij ontzettend verdrietig.
Ik zie Christian Grey als een beschadigde man.

De eerste film kijk ik samen met Tim en ook van de film word ik verdrietig.
Als mijn vriendin me mee vraagt naar de tweede film waarschuw ik haar alvast voor mijn tranen.
Al na een kwartier is het raak. Ik zie om mij heen dat de meeste mensen niet voelen wat ik voel.

Voelen is ook eigenlijk een raar zintuig.
Waar horen, zien, ruiken en proeven bij ieder mens kan verschillen is dat dus ook bij voelen zo.
En blijkbaar voel ik nogal intens en gaat mijn reactie hierop vaak gepaard met tranen.

Dat deze tranen bij mij makkelijk stromen is niet iets van deze tijd.
Ik huil al snel sinds ik mij kan herinneren veel. Zowel op de basisschool als op het voortgezet onderwijs stond ik bekend bij de leraren als het huilende meisje. Op spanning, teleurstelling, pijn en verdriet reageerde ik met tranen. Later kwamen er ook tranen van ontroering en geluk bij.

Tijdens het kijken naar films is een doos tissues vaak geen overbodige luxe. Zowel Tim als de kinderen kijken er niet meer van op. Dat ik afgelopen vrijdag ook bij The Voice Kids in tranen was had ik natuurlijk ook niet zien aankomen. Intens geraakt werd ik door de Syrische jongen die het COA bedankte, maar ook alle andere zingende kinderen kunnen mij ontroeren.

Het ging niet meer over ontroering bij de film die ik afgelopen week keek op aanraden van mijn moeder en zus. Ze hadden me natuurlijk gewaarschuwd dat het wel verdrietig was, maar ik geloofde in een "en ze leefden nog lang en gelukkig" einde.
Tim heeft vol verbazing naar mij gekeken... Hij vond het echt ook verdrietig, maar zoveel emotie had hij niet zien aankomen. Een prachtige film, maar ook intens verdrietig!
Me before you, een aanrader als je (volgens de schrijfster) van romantische drama houdt.

Ontzettend nieuwsgierig naar het vervolg ben ik meteen in het boek begonnen.

We zullen zien welke emotie dit bij mij los maakt!

Leef je zelf...

Weet u nog dat ik maar door ging?

Mijn vader overleed. Ik had een meisje van 1 en was 4 maanden zwanger van nummer 2. Om mij heen zeiden de mensen dat ik rustig aan moest doen en de tijd moest nemen om te rouwen.
Is er dan een regel voor je rouwproces? Ik moest het zelf maar weten,  kreeg het vroeg of laat toch wel voor mijn kiezen....
 

We zijn 7 jaar verder... Is dat dan vroeg of laat?
Maakt natuurlijk ook niet uit... ik kreeg het te pakken.
Wat een geluk dat daar gewoon mensen voor zijn.
 

En zo startte ik met trauma- en rouw verwerking. Ik vertelde, huilde, luisterde naar klikjes en volgde de lampjes. Heel bewust beleefde ik nog eens de tijd van toen.

En als we dan toch hulp hebben laten we dan maar meteen voor het volledige pakket gaan. En zo zijn we nu aan het werk met mij zelf. Wat vind ik belangrijk, wat wil ik graag? Hoe kan ik wat minder streng voor mijzelf zijn en leren de boel de boel te laten?

Eén van mijn leerpunten is tijd voor mijzelf in te plannen. Leef je zelf... en doe de dingen die je leuk vindt! En dat is schrijven, dus bij deze weer een stukkie!

 

Are we human...

De eerste noten van het liedje zijn voor ons genoeg om ons gevoel te raken.

Een week geleden stond ik in de badkamer en lag Tim nog lekker in bed. Ik wist dat hij er bijna uit moest en wachtte eigenlijk op zijn wekker. Toen zijn wekkerradio af ging was hij ook meteen weer uit, een paar seconden was er maar voor nodig geweest. Niet echt de alledaagse gang van zaken rond Tim zijn opstaan ritueel. Het liedje op de radio was echter te veel voor de vroege morgen.

Natuurlijk was het liedje al bij mij binnen gekomen. De radio was dan nu wel uit, maar in mijn hoofd ging het liedje gewoon door. In mijn hoofd reden we weer achter de rouwauto met daarin mijn vader Hardenberg binnen. En terwijl ik doorga met mijn dagelijkse bezigheden probeer ik de brok in mijn keel weg te slikken.

Vandaag zijn we wederom bezig met ons ochtendritueel met een muziekje op de achtergrond. Wanneer de eerste noten uit de boxen van de televisie galmen heeft Tim de afstandsbediening alweer in zijn handen en klikt hem snel weg. Ik vraag hem om hem terug te zetten. Het is zondag, ik heb vanmorgen niets bijzonders... Ik ga zitten en laat het liedje binnen komen, daarnaast mijn emoties ook...

Wat kan verdriet toch heftig zijn.... Wat mis is deze man, mijn vader, de opa!
Het liedje is allang afgelopen als ik stilletjes mijn eigen gevoel weer tot rust breng.

Wat fijn dat ik de afgelopen 5 jaar en 4 maanden een aan en uit knop voor mijn gevoel heb kunnen ontwikkelen. Het gemis is niet minder, het verdriet is niet anders, de emoties zijn niet minder heftig het is alleen het moment van ontladen dat ik nu zelf in de hand heb. In mijn hoofd is het iedere dag! Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk, dat ik hem niet mis...

Ik zette nu het knopje om en liet mijn emoties toe... de uitknop is er echter één die langzaam reageert. Ik heb even tijd nodig om te resetten. Ik pak de stofzuiger en een sopje en kruip onze slaapkamer in om weer heel langzaam tot mijzelf te komen. Maar het begin van tot mijzelf komen is schrijven...

Wat hadden we het toch goed....

 

Human:

 

Levenspuzzel

Sommige dingen kun je niet zeggen
Sommige dingen zijn niet uit te leggen
Voor sommige dingen is geen woord
Je wilt dat sommige dingen niemand hoort
Verdriet kun je niet horen
Met verdriet wil je niemand storen
Het verdriet dat er altijd zal zijn
Maakt mij soms zo ontzettend klein
Het verdriet en de angst die er altijd is
Omdat ik jou zo vreselijk mis
Ik mis mijn vader, maar ook het geluk
Hoe mooi de puzzel ook zal zijn, ik mis een stuk
Dat missende stukje zorgt voor een incompleet hart
Het maakt het glansende leven soms toch ook zo mat
Met iedereen die ik lief heb heb ik het fijn
Maar wat was het geweldig geweest als jij er ook gewoon bij zou zijn!

X Nicolle

Paasstorm!

Pasen 2012.
Weer een incomplete feestdag.
Experts hoor je dikwijls zeggen dat het gemis niet in de feestdagen zit.
Ik ben het deels met ze eens, ik mis mijn vader elke dag enorm dus dat is met Pasen niet meer of minder. Wat het dan wel is? Het is confronterender!

In heel de wijk, heel de stad zijn gezinnen samen. Op het veldje spelen de opa's en oma's met hun kleinkinderen. Er wordt samen gezocht naar eieren. Er wordt een wandelingetje gemaakt. Wat fijn dat het weer zo goed is vandaag hoor ik de mensen zeggen, kunnen we er lekker even uit samen.

Hoezo mooi weer? Het regent en stormt in mij.... de hele dag heb ik mijn paraplu op. Ik gooi hem nu even aan de kant, kom maar op met dat K*Tweer.... Soms moeten we er gewoon doorheen, we kunnen niet altijd de auto pakken.... En gelukkig zijn we niet van suiker!

Ook wij proberen om te doen wat we altijd deden, alleen voelt dat doen wat we altijd deden niet zoals het altijd voelde en stormt het ook dit jaar weer met Pasen...

.... wat hadden we het toch goed!

A place to hide

Onder de douche betrap ik mij zelf op het neuriën van een liedje...
Het neuriën gaat over in zachtjes zingen.
Met het zingen komen ook de tranen.
De tranen verdwijnen in het water van de douche...
Ondertussen ben ik op zoek...

Ik zoek naar een plaats om te staan of een plaats om te schuilen...

"Seeking a place to stand or a place to hide"

Precies zo als in het liedje... Papa's liedje, mijn liedje, ons liedje!

Ik zet de douche uit, droog mijn tranen.

Er is geen plaats om te schuilen, we moeten het hier maken...

"We have got to make it here!"

Gelukkig hebben we de foto's nog...

Wanneer je veel te vroeg afscheid moet nemen van iemand van wie je houdt is het erg fijn dat er veel tastbare herinneringen zijn. Na mijn vaders overlijden werden de mooiste foto's afgedrukt. Ik zette tientallen foto's op mijn weblog. Ik zag "nieuwe" foto's bij familie en vrieden in lijstjes en in boeken. Af en toe kreeg ik een mail met een mooie foto van papa erin toegestuurd.

Na drie jaar heb ik nog altijd behoefte aan "nieuwe" foto's. Natuurlijk weet ik dat dat niet echt mogelijk is en toch gebeurt het nog heel heel af en toe dat er zomaar een foto van mijn vader boven komt drijven die ik nog nooit heb gezien.
Zo ook op de usbstick van vrienden waar ik de wintersportfoto's af zou halen...

Dan lach ik met een traan om mijn lachende vader... want door deze foto's is hij weer even heel dichtbij... ik kan hem zelfs horen lachen!


Een herinnering op beeld
en zicht dat nooit verveelt
Met een traan en lach kan ik naar jou kijken
en zie ik nog altijd hoe wij op jou lijken
Wat had ik graag meer herinneringen gemaakt
helaas werd de toekomst te vroeg gestaakt
Ik herinner mij vooral jou lach...
Ik ben blij dat ik hem vandaag weer even "zag"!




Misschien is er nog wel veel meer waar ik geen weet van heb... Ik laat mij graag verrassen!

Mijn KRUUS!

Vorig jaar gingen een aantal vrienden een avondje naar het theater ... "Wil je mee?"
Tuurlijk een avondje uit is altijd goed. Ik ken wel een paar liedjes van hem en vond het leuk dat het een keer geen caberet was.

Zonder al te veel verwachtingen ging in zitten. Met dat het begon zakte ik steeds een stukje verder onderuit. Het was zo ontzettend ontspannend. Zo rustig! En zo MOOI!
Daniël Lohues raakte precies de goede plek, helemaal toen hij het volgende liedje zong...

Vanavond ga ik weer, maar nu heel bewust. Ik hoop dat ik net zo geniet als vorig jaar.
En het kruus... dat draag ik "gewoon" met mij mee!

www.nachtjeweg.nl

En toen ging ik zomaar voor de eerste keer een nachtje van huis...

Het is niet dat ik het niet wilde of er perse op tegen was, maar het was gewoon nog nooit eerder aanbod gekomen.

Een paar maandjes geleden kreeg ik het met mijn nicht erover. Zij ging niet op vakantie en wilde eigenlijk in de zomer nog wel even weg. Ik zei meteen dat ik ook best een nachtje met haar weg wilde.

En zo gingen wij dinsdagochtend met de trein richting Hardewijk, winkelden we wat, pakten een terrasje, relaxten, gingen uit eten en pakten nog een terrasje. We overnachten in de binnenstad in een veel te klein bed in een veel te kleine warme kamer. Het mocht de pret niet drukken. Het uitrusten stond voor de woensdag op ons programma. Toen gingen we met haar zus en mijn zus naar de sauna. Het was mijn eerste keer, maar zeker niet de laatste... Wat heerlijk om een hele dag niets te moeten en zo tot rust te komen!

Het waren twee gezellige dagen.

 

 

Grote familie

Wij hebben een grote familie. Zowel van mijn vaders kant als van mijn moeders kant zijn we met veel. De meeste ooms, tantes, neefjes, nichtjes en achterneefjes en nichtjes wonen bij ons in de buurt. Zo dicht bij elkaar wonen heeft naar ons idee vooral veel voordelen. Zo komt er geregeld iemand op de koffie of thee en zitten we eigenlijk nooit om oppas verlegen.

Wat o0k een bijkomend voordeel is is dat we met onze familie van alle markten thuis zijn. Bouwvakers, mensen met een financixebl inzicht, mensen in de zorg, bij de gemeente en ga zo maar door.

Zo kwam vandaag de schilder uit de familie bij ons om de maten op te meten van de glasplaat die achter het fornuis moet komen. Hij gaat wat moois en praktisch voor ons bestellen.

En ook hadden we vandaag bezoek van de pedicure onder ons. Mij nicht (ze blijft altijd 3 dagen ouder dan ik) heeft naast haar gewone baan een opleiding tot pedicure afgerond. Zo af en toe komt ze onze voeten even opfrissen. Zo ook vandaag!

Dit keer was het overigens een bijzondere keer. Het zou de eerste keer zijn dat onze nicht in haar witte pakje, met handschoentjes en mondkapje Liv ook zou behandelen. Liv wilde het hxe9xe9l erg graag, maar vond het ook hxe9xe9l erg spannend. Achteraf viel het natuurlijk heel erg mee en zien al onze voeten er weer tip top uit.

 
En terwijl de anderen behandeld werden stonden Liv en ik in de keuken om wat lekkers te maken voor in de pauze!

 
Het was een heerlijke zondag!

De liefde voor de "sport"...

Twee weken geleden raakte in mijzelf even helemaal kwijt. Anderhalve week lang was ik volkomen van slag. Het was moeilijk om op dat moment bij mijzelf te blijven. Nu ruim 2 weken later kijk ik toch tevreden achterom...

De juiste mensen stonden weer op precies het goede moment op. Wisten precies het juiste te zeggen en waren er steeds weer op precies het goede moment. Het voelt wonderbaarlijk goed om nooit alleen te staan.

En nu kan ik weer verder waar ik gebleven was. Verder met de wedstrijd...

Ik ben namelijk sinds een paar maandjes erg tevreden. Ik zit goed in mijn vel (wel wat te ruim, maar zelfs dat stoort niet erg genoeg), neem naar mijn gevoel de juiste stappen, kan genieten van mijn gezin en alle lieve mensen om mij heen.

Hoe dat komt?

Het heeft meerdere redenen, maar één ervan is de verandering van posities in ons voetbalteam waar ik op 18 november 2009 over schreef. De reserve van toen zit namelijk bij steeds meer wedstrijden niet meer op de reservebank. Hij heeft zijn plek ingeruild voor een plek op de tribune en is onze trouwste supporter geworden. Overal waar wij gaan, gaat hij met ons mee. De ene wedstrijd roept hij wat harder dan bij de andere wedstrijd, maar hij is er altijd. En ook al zie ik hem soms tussen alle drukte niet zitten, dan voel ik toch dat hij er is. En hoor ik hem aanwijzigingen roepen en ons uit volle borst aanmoedigen. En weet ik wat hij graag zou willen zien...

Een mooie wedstrijd waarin de spelers vooral laten zien dat ze er plezier in hebben, maar ook zeker de pot willen winnen. En dat is waaraan ik (met mijn team) de laatste maanden hard heb gewerkt. We willen weer genieten van de wedstrijd die het leven heet. Het blijft onvoorstelbaar piep KLOTE piep dat er spelers zijn die zonder enige reden uit de wedstrijd worden gehaald. Het blijft onvoorstelbaar pijn doen dat het team nooit meer compleet zal zijn. Maar toch weet het team zich iedere competitie weer te handhaven en klimt steeds verder naar boven in de ranglijst. Misschien staan we zelfs wel in het linker rijtje...

Bij deze bedank ik wederom al mijn teamgenoten en supporters. En bovenal die ene trouwe supporter die mij vanaf dat ik in dit team begon het doorzettingsvermogen en de liefde voor de sport heeft meegegeven waardoor ik nu het wedstrijdplezier beetje bij beetje heb terug gekregen.

High Sensit(L)iv(e)

Gisteren avond zouden er een aantal collega's naar een lezing gaan over hoogsensitiviteit bij kinderen. Ook mijn gevoel zei dat ik er heen wilde. Eerst maar eens wat lezen op internet. Ik kwam er al heel erg snel achter dat ik niet als leerkracht naar deze lezing moest gaan, maar als moeder. Ik vroeg dan ook mijn moeder en zus om mee te gaan.

Al in de eerste paar minuten vielen er puzzelstukjes op zijn plek en ze bleven maar vallen. Het is overduidelijk dat mijn meisje (en misschien ook wel mijn jongentje) hoogsensitief is. Het is erfelijk aangelegd, één van de ouders moet ook high sensitive zijn....

Waar ik de hele avond alles op mijn dochter reflecteerde deed mijn moeder dat ook. Alleen dan op haar dochter(s). In de pauze zei ik dan ook tegen mijn moeder; "Nou, op en top Liv hè". "Inderdaad, maar ook op en top jou".

Ik voel nu precies waarom ik als kind en puber zoveel problemen met mijn emoties heb gehad. Waarom ik al huilde in de wachtkamer bij de tandarts, waarom ik tijden zo'n slechte slaper was, waarom ik niet hield(houd) van disco's, waarom ik nog altijd niet houd van spooktochten, waarom men mij een hasjhond noemt, waarom ik bepaalde mensen echt uit de weg ga, waarom ik op school niet uit de voeten kon met toetsen en ga zo maar door. Dat het niet alleen maar faalangstigheid kon zijn wist ik allang, maar wat was het dan? Op de SPW en PABO leerde ik op mijzelf reflecteren en moest je keer op keer benoemen "En hoe voel je je erbij?". Gek werden we van die vraag, maar sinds die tijd ging het veel beter met me.

De hele lezing gaf heel veel stof tot nadenken. Ik kon er niet van inslaap komen en heb er vannacht een onrustig nachtje van gehad (dat past dan weer precies bij hoogsensitiviteit, de prikkels waren nog niet verwerkt). Want wat heb ik nou allemaal gehoord, maar vooral wat wil en kan ik ermee?

Stukje theorie van Paulien Gruitjes.

Als kersverse nieuwe moeder ben je soms nog heel onzeker. Maar ook zegt je gevoel soms al heel snel, dat jouw kind ervaringen anders verwerkt dan andere kinderen. Je kind is soms eerder van slag of wil bepaalde kleding liever niet aan. Het ligt vaak wakker, huilt zich vaak in slaap of meldt het zich ‘s nachts heel regelmatig. De overgang naar het kinderdagverblijf of peuterspeelzaal verloopt minder vlot. Je kind kan moeilijk wennen. Het kind is (wellicht) gevoeliger voor prikkels dan andere baby's. Hier ging het eerste belletje al rinkelen.

Voor alle duidelijkheid, uit onderzoek is gebleken dat 1 op de 5 mensen hoogsensitief is. Een groot deel daarvan valt niet op omdat ze met zichzelf in balans zijn. Hoogsenstieve mensen gaan pas opvallen wanneer er geen balans is. Deze balans kan verstoord zijn door een diep gevoel van woede, angst, verdriet bij zichzelf. Maar bij jonge kinderen ligt het vaak (ook) bij één van de ouders/opvoeders. Wanneer deze kinderen uit balans zijn is het soms alleen maar nodig dat Ã©Ã©n van deze personen dingen gaat verwerken. Het kind voelt namelijk jou angst, verdriet, boosheid.

Dat zegt in ons geval eigenlijk al genoeg over balans of moet ik zeggen onbalans.....

Maar niet genoeg om er al ècht wat mee te kunnen. Daarvoor moet ik mij nog maar eens meer verdiepen in de hele theorie. Ik ga straks maar even naar de bieb en de boekhandel. Het laatste woord heb ik hier dus nog lang niet over geschreven.

Herkenbaar of nieuwsgierig geworden? Doe zelf de test.

Highly Sensitive Person Test

De laatste keer...

En dan komt er na die mijlpaal van 2 jaar weer een achtiende van de maand. Een achtiende die niet meer zo belangrijk lijkt te zijn dan vele andere achtienden de afgelopen twee jaar.

Twee jaar lang schreef ik elke achtiende van de maand. Het gaf mij inzicht en rust in mijn rouwproces. Ik voelde dat ik bijna iedere maand een stukje sterker werd. En nu? Nu voel ik mij vaak heel erg sterk. Zo ook vaak op de achtiende van de maand. Ik heb dus niet meer de behoefte om op die datum altijd te schrijven. Er zijn echter nog steeds momenten dat ik verander van een sterke moeder in een hele verdrietige dochter. En dan... dan wil ik graag schrijven.

Dus vanaf deze achtiende verbreek ik mijn eigen belofte en schrijf ik niet meer elke achtiende van de maand over mijn verdriet en rouwproces. Vanaf nu schrijf ik daarover wanneer ik er behoefte aan heb, dat kan een maand niet zijn, maar misschien ook wel een maand heel veel...

Mijn laatste "achtiende"...

Op school werken wij met de godsdienstmethode Trefwoord. Op dit moment is het Thema Gelukskunde. Een mooi thema, want wat maakt ons nou echt gelukkig?  In de bijbel is geluk een terugkomend onderwerp. Zo las ik vorige week het volgende voor, een stuk dat is afgeleid uit Matteüs.

Jezus slaat een arm om Petrus heen. 'Ja,' zegt Jezus. Als je verdrietig bent en huilt, kun je toch gelukkig zijn. Want weet je, Petrus, dan kunnen andere mensen je troosten. Een arm om je heen slaan. En je tranen van je wang afvegen. Dan wordt je verdrietige gezicht weer een vrolijk gezicht.'

De afgelopen 25 maanden is het boven genoemde heel vaak op mij van toepassing geweest. Want wat ben ik ongelooflijk verdrietig geweest. Wat heb ik veel gehuild om het gemis van mijn vader. Ik dacht dat mijn tranen nooit op zouden raken. Maar keer op keer volgde die arm om mij heen en werden mijn tranen gedroogd. Vele mensen zijn blijven komen om ons te troosten totdat er op zekere momenten niet meer persee getrootst hoefde te worden.

Die mensen gaven ons een groot geschenk dat èchte vriendschap heet. Het zijn vriendschappen die zorgen voor levenslust. Want wat is het fijn om toch op vakantie te gaan, om samen te eten, om wat te drinken in de stad en om met de kinderen af te spreken. En zo creeerden wij in de afgelopen 2 jaar nieuwe routines. Worden de doordeweekse dagen anders ingevuld en de weekenden anders besteed. Waar wij het normale leven hadden verloren komt er beetje bij beetje steeds weer een ander normaal leven voor terug.

Het wordt nooit meer dat onbezorgde complete leven dat we ooit hadden. Daarvoor is het gemis om papa te groot. Daarvoor is de angst om plotseling iemand te verliezen te groot. Maar na 25 maanden durf ik wel weer te zeggen dat ik het leven weer de moeite waard vind en ik had gedacht dat dat gevoel nooit meer terug zou komen.

De uitspraak  "in moeilijke tijden kom je erachter wie je echte vrienden zijn" klopt. En gelukkig hebben wij er heel veel!

Bedankt lieve mensen!

Over de collectebus en samen eten

Ondanks dat de dag grotendeels in het teken van oma staat gaan de anderen dingen toch ook door.

Zo moest er vandaag gelopen worden met de collectebus voor de Nederlandse Stichting van het gehandicapte kind. Liv wilde natuurlijk graag mee en dan natuurlijk ook zelf de "spaarpot" vast houden. Ik doe graag wat voor het goede doel, maar lopen in je eigen straat kost toch wel erg veel van je (kostbare) tijd.

 

Vanmiddag Liv en Rev bij mijn tante en oom gebracht. Die hebben daar heerlijk gespeeld. Zo kon ik even rustig naar Oma. Oma gaat iedere dag een beetje achteruit... de onzekerheid van "wanneer" maakt mij opstandig. Opstandig tegen alles wat er om ons heen gebeurt. Het liefst schop ik gewoon overal tegen aan, om dan maar ergens iets van te vinden. Want wat is afscheid nemen van het leven toch onmenselijk...

Voor vanavond nodigden wat mensen uit om te komen eten. Het werden er steeds meer. En zo zaten we net heerlijk met zijn elfjes aan tafel. Allemaal familie van mijn vaders kant. Even samen eten en bijpraten. Want wat zijn de afgelopen dagen toch snel voorbij gegaan.

Voor elf  "man" koken levert een mooi plaatje op...