De musical Miss Saigon is een liefdesverhaal over een Amerikaanse militair Chris die in tijd van oorlog verliefd wordt op de Vietnamese prostituee Kim. Tijdens de evacuatie uit Vietnam verliezen ze elkaar uit het oog. Jaren later, als Chris getrouwd is met een Amerikaanse vrouw Ellen, staat hij opnieuw oog in oog met Kim en hun zoon Tam in Bangkok.
Een bijzonder liefdesverhaal die op een levens echte manier gespeeld wordt. Helikopters vliegen voorbij alsof ze ieder moment op je schoot kunnen landen, er wordt gedanst en gefeest, er wordt gevochten en geschoten. Wonderbaarlijk hoe een verhaal tot leven kan komen op een podium.
Wat ik ook wonderbaarlijk vond was het jongentje Tam.
Tam wordt gespeeld door zowel jongens als meisjes tussen de 4 en 6 jaar. Dat kinderen van deze leeftijd gruwelijke dingen moeten zien in oorlogsgebieden vind ik een vreselijke gedachte. Dat wij in Nederland kinderen gebruiken om dit soort situaties na te spelen vind ik ook vreselijk.
Het kindje dat Tam gisteren speelde deed zijn/haar uiterste best. Tam wist precies wat er van hem verwacht werd en wat er ging gebeuren. Hij wist dus dat hij zou zien hoe "zijn moeder" iemand zou doodschieten, hij wist dus ook dat hij zou zien hoe "zijn moeder" zich zelf van het leven zou beroven. Hij stond erbij en hij keek ernaar.....
Het kindje krijgt vast de beste begeleiding die er is en wordt 's avonds waarschijnlijk gewoon weer door zijn eigen moeder (of vader) naar bed gebracht. En toch ben erg benieuwd of hij/zij hier niet ooit last van zal krijgen.... Of hij/zij 's nachts kan dromen over de mooie dingen uit een kinderleven....
De rol van dit kind zorgde bij mij voor een nare bijsmaak, ik werd er ontzettend verdrietig van. Waarom in vredesnaam beveiligen wij in Nederland internet en tv? We gebruiken nota bene in Nederland de kijkwijzer om ouders en opvoeders te waarschuwen tot welke leeftijd een televisieprogramma of film schadelijk kan zijn voor kinderen. Ik ben benieuwd welke leeftijd en pictogrammen de musical Miss Saigon zou krijgen?
Voor dit kindje wordt het waarschijnlijk eventjes door de vingers gezien.... En dat vind ik een kwalijke zaak!
Gelukkig had ik de terug weg in de trein om bij te komen van deze indrukwekkende musical. Eenmaal in Hardenberg beheersde het jongentje Tam niet meer mijn gedachten en konden we een gezellig dagje nog met een lekkere hap afsluiten.
Ja, vind ik ook raar dat dat gebeurd... Wel leuk zo'n dagje uit met ...
BeantwoordenVerwijderenWij waren er laatst ook! Geweldig vond ik het! Maar id toen dat kleine kindje op het podium kwam was ik ook wel geschokt.
BeantwoordenVerwijderenDat heb ik vaker, ook met films. Dierenleed vind ik dan ook afschuwelijk. Ze kunnen veel goochelen hoor, maar toch... wat jij zegt, ja. kan me voorstellen dat je er een behoorlijke domper van overhoudt.
BeantwoordenVerwijderenHee,
BeantwoordenVerwijderenHeb net je hele blog doorgespit en vond het erg aangrijpend om te lezen. Tegelijkertijd ook weer erg mooi en knap om te zien hoe je toch positief blijft. En wat heb je prachtige kindjes!
Sterkte nog met alles!
Dankjewel, Harma!
VerwijderenIk heb het zelf nog nooit terug gelezen... van een paar zinnen word ik al verdrietig en dan klik ik het snel weer weg.
Wie weet ooit... Gezellig dat je meeleest.
Liefs Nicolle
hoi,
Verwijderenlees net je ervaring, hier een moeder van 1 van de kinderen die Tam is.Het is niet eerlijk om te oordelen als je niet weet hoe de begeleiding van deze kinderen is. Met 1 woord: FANTASTISCH!!!!!
Al deze kinderen doen dit echt omdat het ze het zelf willen. EEn kind wat het eng vind, gaat ook echt het podium niet op!!! De kinderen die worden erg goed voorbereid en krijgen alle liefde en aandacht voor en na de show. Geen van deze kinderen heeft slapeloze nachten, is veranderd in gedrag.Het is ( zeg de woorden van mijn Tam dat ik dagelijks hoor) 'de mooiste tijd van leven mam', en dat uit de mond van een zes jarige.....
Zo kan het dus ook!!!